Er zijn soms gebeurtenissen in het leven waar je best wat verstand van hebt. De hoop is dan altijd dat kennis van zaken zo’n gebeurtenis beter hanteerbaar maakt. En misschien is dat vaak ook zo. Maar soms ook helemaal niet.
Ik ben professioneel geschoold in het omgaan met slecht nieuws. Ik kan ogenschijnlijk onaangedaan tegen mensen zeggen dat ze niet meer beter worden. En ik wek ook gemakkelijk de indruk dat ik slecht nieuws goed kan hebben, dat het mijn functioneren niet ondermijnt. Zo was ik dertig jaar dokter.
Er kwamen haarscheurtjes in mijn professionele pantser toen een dierbare vriend A.L.S. kreeg en een andere zichzelf het leven benam. Ik merkte dat ik daar niet goed mee om kon gaan, dat het me emotioneel raakte, een beetje ontregelde zelfs.
Deze week kreeg een zeer dierbare vriend (we zijn al meer dan dertig jaar in elkaars leven) zijn doodvonnis van een oncoloog
Direct nadat hij het me liet weten was ik even heel emotioneel, kon ik mijn tranen niet bedwingen (alsof dat zou moeten). En vlak daarna ging ik op slot, in een soort overlevingsmodus.
Het is te groot om ineens te bevatten, en ik zit in een zogenaamde ‘freeze’, de toestand waarin je belandt als vluchten of vechten niet kan.
Dankzij het werk van Peter Levine (lees ‘De stem van je lichaam’) weet ik precies wat er in mijn lijf gebeurt. Maar daar heb ik niets aan, ik kan niet bij mijn verdriet.
Terwijl ik het liefst nog heel lang zou willen huilen om het snel naderende levenseinde van mijn vriend.
Reacties