Het huwelijk van mijn ouders was niet best, in mijn jonge jaren. De spanningen tussen mijn ouders lieten mijn zus en mij niet onberoerd.
De meeste last had ik van de dreigementen van mijn moeder. Niet alleen maakte ze mijn vader verbaal met de grond gelijk, ze dreigde ook steeds te gaan scheiden van die…
Het was beangstigend, maar ook uitputtend voor kleine Bram. Eindeloos vaak dacht ik: ‘Doe het dan, ga weg bij die man als-ie je alleen maar stoort’ Maar: het was ook mijn vader, waar ik veel van hield. Ook al was hij letterlijk en figuurlijk nogal afwezig, ik voelde wel altijd dat hij ook van mij hield. Ondertussen begreep ik echt wel iets van al die kritiek van mijn moeder…
Ze zijn nooit uit elkaar gegaan, mijn ouders. Eind dit jaar hebben ze samen zestig jaar huwelijk achter de rug, onvoorstelbaar. Sommige dingen zijn nooit veranderd in hun omgang met elkaar, maar één ding is zeker: de liefde voor elkaar heeft gewonnen, en al vele, vele jaren is duidelijk dat het leven samen voor allebei beter is dan alle mogelijke alternatieven. Dat ik nog last heb van gebeurtenissen vroeger is mijn probleem, en dat ze gezamenlijk hebben besloten mij aan mijn lot over te laten past daarbij.
Ik heb het zelf niet gered, bij mijn pogingen tot duurzame, oneindige liefdesrelaties. Mijn kinderen werden wél geconfronteerd met een scheiding en alle pijn en verdriet die daar op volgde. Hoewel ik mezelf rationeel begreep op momenten dat ik uit een relatie stapte, ik kon niet voorvoelen wat het met mijn kinderen zou doen. Ik realiseer me nu pas ten volle dat ze toch beschadigd zijn geraakt door die scheiding, dat hun levens ingrijpend zijn beïnvloed door de keuzes van hun ouders.
Natuurlijk kan/mag je als volwassen vrouw of man kiezen voor je eigen geluk, maar vijf jaar nadat ik de moeder van mijn jongste twee kinderen verliet voel ik me nog steeds schuldig over wat ik hen heb aangedaan. Niet dat ze veel klagen of verwijtend zijn naar ons, hun ouders, maar er is een vervelend, knagend gevoel in me over de keus die ik toen maakte. Hoe goed ik die keuze tot de dag van vandaag kan verdedigen (en in dat woord schuilt stiekem de ellende).
De tragiek van het ouderschap is gelegen in de desperate pogingen van jonge ouders om niet dezelfde fouten te maken als hun eigen ouders. Om hun kinderen te besparen wat ze zelf hebben meegemaakt. Ik dacht dat ook mijn kinderen beter af zouden zijn met een scheiding dan ze gedwongen getuige te laten zijn van een onvolmaakte relatie. Dat ik me niet goed voelde binnen een incomplete liefdesrelatie kwam op hun bordje terecht. En ik projecteerde mijn eigen geschiedenis op hen.
Ik vraag me af of het in mijn relationele leven anders zou zijn verlopen als mijn ouders wel waren gaan scheiden. Het is een onbeantwoordbare vraag. Ik wilde niet dreigen, maar toch nooit de knoop echt doorhakken, zoals mijn moeder heeft gedaan. En dat heeft wel een rol gespeeld.
De pijnlijke, maar simpele conclusie: al maak je niet dezelfde fouten als je ouders, op het moment dat je zelf ouder wordt maak je andere fouten…
Reacties