Het huiswerk is steeds hetzelfde: ga staan voor wie jij bent, kies je eigen pad en laat je niet verlokken daar zomaar vanaf te wijken.
Sinds een kleine twee maanden heb ik eindelijk het gevoel van eigenwaarde dat vereist is om mijn eigen weg te bewandelen. Ik kan en wil best feedback op wat ik doe of nalaat, maar de verantwoordelijkheid blijft bij mij. En ik kan die dragen, want ik ben een flinke jongen (en nog lief ook). En dit heb ik allemaal niet bedacht, dit voel ik ook echt. Het is een intrinsiek weten dat je goed genoeg bent.
Maar: nog steeds komen er uitdagingen op mijn pad, triggers, en dat zal zo blijven. Voorbeeld: een vrouw die ik heel belangrijk vind was pas teleurgesteld toen ik minder tijd voor haar beschikbaar had dan zij had gedacht of gehoopt. Dat kon ik goed horen, als iets van haar. Beperkte tijd zegt niets over hoe ik ons contact beleef…
Toen gebeurde er iets ingewikkelds, voor mij dan: ze liet weten dat ze verdrietig was door mijn beperkingen. En daar schoot Bram weg bij zichzelf: hij voelde zich schuldig, schaamde zich voor het verdriet dat hij had veroorzaakt en ging heel hard nadenken wat te doen om het op te lossen.
Even was ik de verbinding met mezelf kwijt, bijna werd ik weer de pleaser die er alles voor over heeft om te voorkomen dat mama of een andere belangrijke mevrouw verdrietig of boos wordt. En dan is er ineens ook nog maar heel weinig over van mijn gevoel van eigenwaarde en de verse zelfliefde.
We hebben er goed over kunnen praten, denk ik. En allebei de verantwoordelijkheid voor ons eigen gevoel terug kunnen pakken. Het is weer rustig in me.
Het projecteren van de eigen verlangens op een ander is de grootste stoorzender in het ontwikkelen van een volwaardige liefdesrelatie, waarin veel kan en mag en weinig hoeft. De opdracht, voor de rest van mijn leven: herken je valkuilen, werk je er doorheen en groei in liefde…
Reacties