Het is en blijft een fascinerend fenomeen: nauwelijks heb ik expliciet benoemd dat het me zo’n moeite kost om bij het stuk verdriet te komen dat ik ergens diep van binnen voel zitten of ik zit deze week bijna te huilen bij mijn therapiemevrouw.
Daar kom ik al jaren, omdat ze me iets geeft dat mijn moeder me niet kan geven. Of dat ik van mijn moeder niet kan ontvangen, ik weet het…
Ik vertelde in mijn stukje van een week geleden (‘De diepte in’) alleen nog maar over mijn geplande truffelreis (begin juli ben ik bij Ingmar de Gooijer van Magnolia) en een paar dagen later ben ik ineens een stuk dichter bij mijn reden daarheen te gaan: verbinding maken met iets dat me veel pijn moet hebben gedaan.
“Oud zeer verkennen is als het voorzichtig afpellen van een ui.”
Ik vertelde aan mijn ‘coach’ (zo heet het zonder BIG-registratie) over twee gevoelige momenten in de gesneuvelde relatie met de moeder van mijn jongste zoon en dochter, en ineens voelde ik het verdriet omhoog komen. En lukte het me toch niet om het niet weg te slikken (let op de dubbele ontkenning, ook dat is geen toeval). Ik stuurde haar later een berichtje: dank voor vanochtend, ik moest bijna huilen. Gevolgd door een rare smiley, natuurlijk. Ongemak vanwege niet-getoonde emoties, gekker moet het toch niet worden. Haar reactie was zeer treffend: ‘fijn he?’ ook gevolgd door zo’n emoji…
Ik begrijp steeds beter waarom ik psychiater werd, dat is de bijvangst van het proces waar ik in ben beland.
Oud zeer verkennen is als het voorzichtig afpellen van een ui. De voorzichtigheid kan helpen voorkomen dat je tranen in je ogen krijgt van die ui. Maar hoe voorzichtig je ook bent, als de ui een beetje scherp is komen er na verloop van tijd toch tranen opzetten. Dat is trouwens niet de schuld van de ui, dat is het gevolg van jouw besluit om iets met die ui te gaan doen…
Reacties