De afgelopen weken is het gelukt het punt te bereiken dat ik durf te zeggen: Bram is een aardige jongen. Zonder dat ik dat hoef te bewijzen. En zonder dat iemand die daar anders over denkt me dat gevoel nog kan afpakken.
In allerlei kleine dingetjes begin ik ook al te merken dat het indaalt, mijn profileringsdrang wordt bijvoorbeeld minder.
De kers op de taart van dit jarenlange proces was mijn bezoek aan Ynco De Jong en zijn vrouw Maaike van Lighthouse2Be, die wonen en werken in Sippenaken, in het Geuldal.
Ynco haalde in twee dieptesessies (zijn term) precies de gebeurtenis naar boven die ik nu ervaar als het beginpunt van het leven dat ik heb geleid: de overtuiging dat ik er niet mag zijn in mijn ware gedaante en dat er niets belangrijker is dan goedkeuring nastreven bij iedereen die er toe doet in mijn leven. Vooral mijn moeder, en daarna alle vrouwen die mijn kwetsbaarheid raakten (vaak zonder dat ze het wisten).
Dit gebeurde: ik ben een jaar of acht en heb met onze hond een hele middag door de polders bij IJsselmuiden getrokken. Prachtig weer, genoten van de omgeving (mede daarom woon ik nu ook weer in een polder). Dago de hond en ik sprongen over de sloten, en onderweg ging het een keer een beetje mis: ik haal een ‘natte poot’, maar dat verandert mijn hele fijne gevoel niet.
Vrolijk en blij kom ik thuis. Ik loop op de oprit als mama naar buiten komt en woest wordt als ze mijn ‘natte poot’ ziet. Er volgt een tirade over hoe vervelend het voor haar is (‘en ik heb net de was gedaan’ en wat ben ik toch een ‘verschrikkelijk kind’). Mijn gelukzalige gevoel smelt als sneeuw voor de zon, ik voel me schuldig en slecht en schaam me dat ik mama boos heb gemaakt…
‘Het is niet wat er is gebeurd, maar wat het met je heeft gedaan’. Het voelt echt alsof mij gedoe met vrouwen op dat moment is begonnen. En van dat inzicht werd ik daar in het Geuldal vooral heel rustig. Ik kon terug naar de onschuld van dat kleine, lieve jochie.
Vlak voor ik weer naar huis vertrok zocht ik mijn spullen bij elkaar. Ik miste een hardloopsok, en kan die werkelijk nergens vinden. Frustrerend, versleept door een van de jonge katten zeker… Tijd om afscheid te nemen. ‘Als jullie die sok nog vinden, de andere ligt nog op de logeerkamer…’
Met een grote grijns trekt Ynco een plastic zakje uit zijn broekzak, en geeft het aan mij. Er zit een natte sok in. ‘Hier mag je wel een ‘natte poot’ halen’ zegt hij, terwijl hij me stevig en liefdevol omhelst.
Dat heet heling❤️
Reacties