‘Practice what you preach’ is soms nog best lastig.
Op weg naar Vlieland voor de cursus Runningtherapie had ik een heel vervelend telefoongesprek met iemand die een grote plek heeft in mijn hart. Emotionele verwijten vlogen over en weer, er werd zelfs geschreeuwd. En zonder dat gedrag daarmee te willen rechtvaardigen (ik schaam me er voor): dan ben ik echt geraakt. Mijn Oura-ring registreerde grote stress, weinig verrassend.
Ik had de volgende ochtend ook nul zin om te rennen, de alcohol waarmee ik mezelf de voorgaande avond had proberen te verdoven hielp ook niet. En slecht geslapen natuurlijk. Ook ontdekte ik dat ik mijn hardloopschoenen was vergeten.
Vroeger zou ik op dit moment aangekomen op mijn sneakers zijn gaan rennen en ik had mezelf dan ook nog eens flink afgebeuld. Tien kilometer in een toptijd, extra knap vanwege die gewone schoenen. Wel helemaal stuk en heel veel spierpijn…
Nu bedacht ik me dat ik net een boek schreef waarin ik het tegenovergestelde aanbeveel: gebruik het hardlopen om contact te maken met je binnenwereld. Stel je open voor wat zich aandient als je ‘gewoon’ een duurloop inzet.
Dus ik vertrok op blote voeten, over een zacht strand. Forse tegenwind ook. Ik lette niet op mijn tempo, maar het ging moeizaam en dus langzaam deze loop. De eerste kilometers dacht ik alleen maar aan omkeren. Waarom doe ik dit? Luisteren naar je lichaam is toch ook stoppen als je er geen goed gevoel bij hebt?
“En toen gebeurde het alsnog: ik kwam in een flow, het werd rustig in me.”
Ik kon de emoties van de heenreis doorvoelen. En wist ook ineens hoe daar verder mee om te gaan. Intern weten, niet bedacht, maar gevoeld.
Na het lopen kijk ik altijd even hoe het is gegaan volgens Strava. Het was waarschijnlijk mijn langzaamste duurloop ooit, maar qua uitwerking op mijn gevoel een van de allermooiste.
Reacties