Het overlijden van mijn vader, nu drie weken geleden, brengt veranderingen met zich mee. Dat weet ik, maar ik voel nog niet precies wat en waar.
Mijn vader was al zo lang ziek dat ik nog steeds vooral opluchting voel dat er een einde aan zijn lijden is gekomen.
Dat mijn kinderen hun lieve opa moeten missen raakt me meer dan mijn eigen gemis, dat nog niet in volle omvang voelbaar is. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik zelf nog geen kleinkinderen heb…
De relatie vader-zoon houdt me wel heel erg bezig, maar dat thema speelt veel meer in de relatie met Fimme, mijn oudste zoon en ook de oudste kleinzoon. Zijn tweede naam, Paul, was ook mijn vaders naam… Wie ik als vader ben is een ander vraagstuk dan wie ik als zoon was.
Mijn vader en ik hebben zijn leven goed af kunnen sluiten, dankbaar voor de liefde die er was, en niet meer boos (ik) over wat er niet heeft kunnen zijn…
Aanvankelijk dacht ik dat het theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’ vooral over verslaving ging, maar nu de laatste speelbeurten van Fimme Bakker en mij aanstaande zijn voelt het nog veel meer als een verkenning van onze relatie. En ben ik me meer dan ooit bewust van alles wat hij (en zijn jongere broer en zus) niet van mij hebben gekregen. Daarin zie ik wel een overeenkomst met mijn vader…
Ik hoop dat het mijn kinderen gaat lukken te breken met de lijn van de emotioneel afwezige vader, Fimme is gelukkig nu al veel wijzer dan ik op zijn leeftijd nu was.
p.s.
Op do 5 juni is onze laatste voorstelling, een benefiet voor het werk van Michelle van Tongerloo in de Rotterdamse Pauluskerk. Kom kijken in het Oude Luxor Theater.
Reacties