Mijn moeder is een vrouw met een scherp oordeel. Daar vond ik altijd van alles van, want ik lijk ondertussen natuurlijk wel op haar…

Toch raken haar soms pittige kritieken me tegenwoordig een stuk minder, doordat het me steeds beter lukt om haar opinies als iets van haar te zien. Als klein ventje geloof je dat alles wat mama zegt waar is… Mijn behoefte om met haar in debat te gaan is de laatste jaren geleidelijk afgenomen, en dat is rustiger voor ons allebei…

Bovenstaande heeft wel bijgedragen aan mijn streven zelf minder oordelend te worden. Ik probeer zo oordeelloos mogelijk te zijn. Als therapeut kun je dat goed oefenen, en het was vast één van die onbewuste motieven om psychiater te worden. Het gaat steeds beter. Maar daardoor realiseer ik me des te meer wat voor vertrouwde vluchtroute dat oordelen lang voor me is geweest. En op ongelukkige momenten nog steeds kan zijn: als er iets kwetsbaars bij mij wordt geraakt kan ik, ook voor mezelf onverwacht, degene die me heeft geraakt scherp veroordelen. Dan ben ik verbaal agressief, een onaangename gedaante vind ik dat. Het raakt aan de oude wijsheid dat je de boodschapper doodt als de boodschap je niet bevalt.

Het zal geen toeval zijn dat er veel mensen een oordeel over me hebben (toeval bestaat ook eigenlijk niet, geloof ik). Vaak (zeker sinds ik zelf wat zachter ben) is het positief, maar soms is het ook uitgesproken negatief. Tot op zekere hoogte raak je daar aan gewend, maar als ik zou beweren dat het me niets doet lieg ik. Daarom vermijd ik het lezen van reacties onder dit soort berichten ook vaak. Inderdaad: angst voor afwijzing…

Je zou kunnen zeggen: profileer je dan wat minder. Dat vind ik dan ook weer moeilijk, omdat ik geleerd heb me uit te spreken over alles dat voelt als onrecht. Daar ben ik mijn moeder dankbaar voor.

Af en toe raken ongevraagde berichten van onbekenden me ineens toch weer hard. Deze week stuurde een mevrouw me een bericht n.a.v. mijn post over vermijding: ‘Wat jij niet doet uit onzekerheid komt op een ander over als arrogantie.’ En dat was het…

Wat verbeeldt deze dame zich? Er mankeert van alles aan me, maar arrogant ben ik niet. Hoe weet zij hoe mijn ‘duiken in lastige situaties’ bij anderen overkomt?

Inderdaad, ik werd geraakt, doordat ik me veroordeeld voelde. Een bekend en pijnlijk gevoel van vroeger. Mijn uitdaging is dus groter dan zelf minder oordelen, het gaat ook om leren het oordeel van een ander naast je neer te kunnen leggen. Terwijl je er toch ook naar zou moeten kunnen luisteren om er wellicht iets van te leren.

Ik ploeter verder en probeer mezelf dat niet kwalijk te nemen…