Je hebt bedevaarten naar Mekka, of Lourdes.

En er is een jaarlijkse bedevaart naar New York City, voor een ander soort gelovigen. De hoogmis van de marathon, voor iedere recreatieve loper met ambities (en voldoende zakgeld) wordt ieder jaar opnieuw gevierd op de eerste zondag van november. Als onvergetelijke momenten te koop zijn, dan bevinden ze zich voor hardlopers in Central Park, bij de finishlijn bij het beroemde restaurant ‘Tavern on the Green’.

Het is iets ongrijpbaars, die atmosfeer rond deze legendarische marathon, die al voor de vijftigste keer wordt georganiseerd. De opwinding begint al op Schiphol, waar honderden andere looppelgrims zich verzamelen. Niet zelden in spuuglelijke outfits, onder het motto: als ik maar herkenbaar ben. Opgewonden gekakel in het vliegtuig hoort er ook bij.

En dan in de stad zelf: alles lijkt marathon te ademen, waarschijnlijk ook omdat de lopers elkaar (on)bewust opzoeken, bij een laatste trainingsloop in het park of in het warenhuis van het grootste Amerikaanse sportmerk. Duizenden mensen die bij de expo aan de Hudson River hun startnummer komen halen, uitverkochte Italiaanse restaurant waar lopers in glimmende trainingspakken pasta consumeren, zoals katholieken een hostie.

En dan de dag zelf: vreselijk vroeg naar de andere kant van de Verrezano-brug, die je vanaf de start direct op moet. Daar uren wachten, vaak in de kou. De lange aanloop naar Manhattan, dat je onderweg soms al in de verte kunt zien liggen, maar waar je pas na meer dan 25 kilometer aankomt.

‘Magic’ zouden de Amerikanen zeggen, ook voor simpele Nederlanders.

Ik verlang intens naar deze zondag, als we weer onderweg zijn, aangemoedigd door duizenden enthousiastelingen en soms gehinderd door een orthodoxe Jood die zonder uitkijken het parkoers oversteekt.

Het is geen parkoers waar je toptijden loopt, maar iedereen die er de finish passeert voelt zich winnaar. En dat is precies waarom deze marathon ‘bigger than life’ is.