Mijn lieve oma

Je kunt een boek schrijven over ‘oud zeer’ en er aandacht voor vragen dat je in je professionele rol dapper je best deed om je ‘gevoelige ziel’ aan de waarneming van je patiënten te onttrekken, maar dat betekent niet dat je leven ondertussen gemakkelijker verloopt.

Ofwel: hoe deskundig je je ook toont, er blijft veel werk te verrichten op het eigen pad…

Dus probeer ik momenteel microdosing, bezoek ik vanavond een cacao-ceremonie en deed ik deze week weer een familieopstelling. Individueel, met vloerankers. Wat bracht ik in? Mijn eeuwige thema: de relatie met mijn moeder en de liefdesrelaties die mislukken. Ik help ze om zeep, terwijl ik er wel naar verlang. Zolang ik me kan heugen duikt er hoofd- en hartenpijn op in het contact met vrouwen die er echt toe doen voor me.

Voor de volledigheid: ook heel veel liefde en plezier, dit moet geen klaagzang worden…

De opstelling was een groot geschenk: van achter mijn moeder kwam ineens mijn oma tevoorschijn, haar moeder. Ze stond vol in het licht. Toeval kan dat niet geweest zijn, ik was de afgelopen weken al druk bezig met mijn stamboom aan moeders kant (‘Verdwenen jongens’). Het is sowieso fijn om mee te gaan in de gedachte dat toeval niet bestaat, en niet alleen in een familieopstelling…

Ik ben de oudste kleinzoon van oma Jo, en wat hebben we veel van elkaar gehouden voelde ik ineens in iedere vezel. Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen, bij de jongen die niet mag huilen van zichzelf.

Toen oma Jo overleed, meer dan 25 jaar geleden, mocht ik wat zeggen bij de uitvaart. Ik herinner me dat ik zei: ‘Oma Jo is boterkoek’. Dat maakte ze altijd voor me als ik kwam logeren, en iedere keer was het een bijzondere verrassing voor kleine Bram. Het komt nu pas vol binnen wat ze me met die boterkoek heeft gegeven. De woorden waren er dus al lang, het gevoel nu pas in volle omvang: oma gaf alleen maar liefde aan dit ventje, geheel onvoorwaardelijk.

Het geeft richting aan het vervolg van mijn reis door het liefdesleven, inspiratie ook. Omdat ik na die opstelling ook weer wat meer liefde voor mezelf ervaar…

Toeval bestaat dus niet: ik ruimde mijn huis op en vond een antieke kinderbijbel met een opdracht voorin, van oma Jo, voor Fimme, die haar oudste achterkleinzoon is.