Liefdesverslaving, zo wordt ‘codependency’ ook wel genoemd. Het is een begrip dat vooral rond verslavingsproblemen opduikt.

In hun zucht naar het verdoven van emotionele pijn gaan verslaafde mensen vaak over de grenzen van hun dierbaren. Niet uit gebrek aan liefde, de drang om zichzelf te verdoven is sterker. Daar schamen ze zich dan weer voor, en ook die pijnlijke emotie moet vaak verdoofd worden. Inderdaad: een vicieuze cirkel dreigt.

De mensen in de omgeving zouden hun grenzen ten opzichte van een verslaafde goed moeten bewaken, maar dat lukt ze vaak niet. Met het naïeve geloof dat hun liefde de verslaafde kan helpen om te stoppen met gebruik houden ze zichzelf vaak voor de gek. En professionele hulp zou ze goed doen…

Maar ‘codependency’ is geen officieel erkende diagnose, dus de verzekering betaalt niet voor de therapie van de liefdesverslaafde naaste van iemand met een verslaving.

Of het onderzocht is weet ik niet, maar mijn gevoel zegt dat er minstens zoveel mensen met codependency kampen als met verslaving aan middelen. En beide groepen hebben vaak vergelijkbaar oud zeer, een jeugd waarin ze niet gezien zijn bijvoorbeeld…

Nog opvallender: veel verslaafden hebben ook last van codependency, en veel mensen die codependent zijn hebben ook mateloosheid in zich, vooral in gedrag. Zorgprofessionals bijvoorbeeld.

“Hoe meer ik me er in verdiep, hoe duidelijker me wordt dat ik van alles wel wat heb. “

Of veel heb.

Dat komt ook door de theatertournee met mijn zoon Fimme Bakker, die ‘in herstel’ is. En ik zelf ook wel, geloof ik.

We mogen tot mei nog twintig keer spelen, en daarmee ook aan onszelf werken. Interesse in deze thema’s? Bekijk hier dan de speellijst…