‘Niet de vuile was buitenhangen’ (papa en mama); ‘Waarom is de was vuil? (Bram). In dat spanningsveld bevind ik me nu al weken, midden in de try-outs van ‘Oud zeer’, dat op 27 november in première gaat in Haarlem.
Mijn behoefte is iets te delen over de impact van een emotioneel afwezige vader op zijn kinderen. In het geval van mijn vader vooral veroorzaakt door oorlogsleed.
En terwijl ik dat doe voel ik steeds het oordeel van mijn moeder, die dit niet goedkeurt… Ze komt ook zeker niet kijken, we hebben geen contact meer. ‘Mijn schuld’ denk ik. En toch wil ik er iets mee, met die erfenis van mijn vader.
Het gaat niet over slechte bedoelingen bij ouders, de mijne hielden op hun manier ook echt van me. Maar ze konden me vanuit hun eigen geschiedenis niet geven waar ik als jongetje wel naar hunkerde. Dat is oud zeer.
Ik was jarig deze week, en verlangde naar een appje met felicitaties van mijn moeder. Er kwam niets, het deed me pijn. En ik voelde me schuldig. Ze vergeet geen verjaardagen, mama. Dit is de straf voor wat ik doe op dat toneel. En ik begrijp haar ook nog…
“Toch moet ik het doen, gaan staan voor wie ik ben geworden. Het is geen aanklacht tegen mijn ouders, maar wel het delen van oud zeer, de uitleg over het transgenerationele trauma.”
Deze week kwam er een moeder met haar dochter kijken, en de volgende ochtend kreeg ik een dankbaar bericht: ze hadden een heel mooi gesprek gehad samen, na afloop. Dat sluit aan op mijn missie. De pijn die het me ook geeft kan ik inmiddels wel dragen, als ik daar ook anderen bij help is mijn doel bereikt.
Ik doe iets aan mijn vuile was, en ik ben inmiddels trots dat dit angstige ventje dat durft.
Reacties