De afgelopen jaren deelde ik op zaterdagochtend over mijn persoonlijke proces: de transformatie van een psychiater die vooral leunde op de status die hij ontleende aan die rol naar een kwetsbare jongen die wilde leren hoe om te gaan met die gevoelige ziel.
Van hoofd naar hart, van denken naar voelen, van verdoving naar aanvaarding.
Dat proces is voorlopig ten einde. Je weet nooit of en wanneer en voor hoe lang je er bent, het punt dat je volledig vrede kunt hebben met jezelf. En er komen gegarandeerd nog pittige uitdagingen, die me terug kunnen werpen, terug naar: ‘Mag ik zijn wie ik ben? Ben ik om van te houden, zonder dat ik bewijs dat ik de liefde waard ben?’
Of, nog erger: ‘Jaag ik continu bevestiging na, omdat ik dan misschien krijg waar ik naar verlang: het gevoel dat ik goed genoeg ben?’
Sinds een maand voel ik me wezenlijk anders, heb ik een gevoel dat ik eerder niet kende: ik vind mezelf de moeite waard, en de mensen die daar anders over denken pakken me dat niet meer af. Hoeveel het er ook zijn, en hoe discutabel ik me ook gedraag (dat zal wel blijven). Dit noemen ze dus onvoorwaardelijke zelfliefde… Ik gun het iedereen. Het was een lange weg, en dat zal het voor veel mensen zijn. Maar: kom je dan op een dag ineens thuis bij jezelf, dan is dat zó lekker!
Vooral het liefdevol verbinden kost nog maar nauwelijks moeite. Het stroomt door me heen en de angst voor intimiteit is aan het oplossen. Ineens weet ik (diep van binnen, niet rationeel) wat zelf-vertrouwen is.
Er kan nu veel veranderen in mijn leven. Het programma ‘Oud zeer’ dat ik net ben begonnen, wordt mijn laatste solistische theaterding, en er komt nog een laatste boek in die lijn. Daarna: samen met anderen creatief zijn, een roman schrijven of op pianoles. Ik weet niet waar ik heen beweeg, maar zonder doel kun je ook niet verdwalen.
Tot 1 januari deel ik nog wekelijks over de heling van mijn ‘love-addiction’, wat ik nu zie als de laatste horde die ik had te nemen. Ergens volgend voorjaar komt dat laatste autobiografische non-fictieboek. Werktitel: ‘Gek van verlangen’ Ondertitel: ‘Op zoek naar onvoorwaardelijke liefde’.
Ik voel dat ik klaar ben voor mijn nieuwe gedaante, en daar heb ik geen objectief bewijs bij nodig. Weten wie je bent, wat de missie van je ziel is, daar gaat het over.
Omdat ik leef met de intentie om op mijn 100e mijn 100e marathon te lopen vertrouw ik op nog heel veel gelukkige leef-tijd. En als ik eerder overlijd is dat in vrede met mezelf.
Reacties