Van faalangst begreep ik nooit het fijne. ‘Dat is toch een kwestie van wilskracht, iets waar je je overheen moet zetten?’ dacht ik. En nergens voelde ik hoe zeer het ook mij bepaalde, en vooraf ging aan mijn gedrag.
Het ontkennen van mijn angsten was jarenlang mijn grote kracht. Of eigenlijk: ik was betrekkelijk succesvol in mijn overlevingsstrategie om te doen als ik helemaal niet bang was…
Weet je eigenlijk niet wat je moet zeggen? Zet dan een grote bek op.
Ben je bang om niet gezien te worden? Klim op een podium.
En ben je bang dat je niet goed genoeg bent? Doe alsof het je niets interesseert.
Zoals ieder jong dier verlangde ik naar de onvoorwaardelijke en onbegrensde liefde van mijn ouders. En toen dat uitbleef, omdat zij ook niet precies wisten hoe je dat geeft, gaf ik mezelf de schuld. Dat doen alle jonge mensen die iets missen in het contact met hun ouders: zichzelf de schuld geven.
De liefde die ik miste was het gevolg van mijn falen was mijn diepe overtuiging. En wat ging ik doen? Nog harder werken, nog meer mijn best doen om het te verdienen. De mogelijkheid dat ik het ook ‘gewoon’ waard zou kunnen zijn kwam niet bij me op. Vanwege een gebrek aan eigenwaarde. Terwijl ik dat niet uitstraalde: ik zat stevig verscholen in mijn rol als ‘dwarsligger met praatjes’.
Ergens in de afgelopen maanden begon ik te voelen wat er in mijn binnenwereld de toon zette: de diepgewortelde overtuiging dat ik aan het einde van de rit de liefde toch niet waard ben. Dat is de kern van mijn faalangst geweest: je doet je stinkende best, en dan krijg je toch niet waar je zo naar verlangt…
Het is helemaal gekeerd, ook omdat ik zo hard heb gewerkt. Ergens voelde ik gelukkig toch dat ik het mezelf zou moeten gunnen: die onbekende weg naar binnen zoeken om mezelf ooit wel lief te kunnen vinden. En niet meer te twijfelen aan hoe lief, leuk en grappig ik ben. En soms ook nog steeds heel irritant…
Ik stuurde een lieve cliënte die worstelt met hetzelfde thema een berichtje: ‘you’re a lovable person’ Haar reactie? ‘Keep telling me lies’ Zo diep kan het zitten.
De liefde heeft uiteindelijk gewonnen van de angst. Als je dat zonder voorbehoud voelt kun je niet meer falen❤️
p.s. de lieverd op de foto heet Huub ter Haar, we werken samen in het theater, Aandacht voor Emoties.
Reacties