Deze week mocht ik me melden bij Ingmar De Gooijer voor een lang geplande en zorgvuldig voorbereide truffelreis.

Truffels bevatten psilocybine, een psychedelisch middel waarmee je kunt trippen, maar dat ook therapeutische en helende eigenschappen heeft. En dat laatste zocht ik.

De locatie waar mijn psychedelische reis ging plaatsvinden had ik al verkend, tijdens een uitvoerige intake. Magnolia bevindt zich op een boerderij vlakbij Amsterdam, waar gereisd kan worden in speciaal ingerichte kamers met uitzicht op de wei.
Vanuit de kamer die ik koos zag ik een koe, lekker rustgevend.

‘De truffels hadden me getrokken’ zou Ingmar zeggen. Van alle psychedelica moest dit middel het worden, voelde ik.

Door de psilocybine in de truffels hoopte ik verbinding te gaan maken met de diepere lagen van mijn bewustzijn. Waarvan ik al jaren wist dat ze er zijn, maar waar ik niet echt mee in contact kon komen. Terwijl ik wel een verlangen had ze te verkennen.

In de voorbereidingsfase mocht ik stoeien met mijn mogelijke intenties, die Ingmar had gedestilleerd (en opgeschreven) naar aanleiding van ons voorbereidende gesprek. Ik mocht er drie kiezen. Mijn belangrijkste vraag aan het plantmedicijn (er is een specifieke taal rond zo’n reis, leerde ik) was: leer mij mijn hart openen, geef mij toegang tot al mijn kwetsbare emoties. En iets met zelfliefde daar achteraan, dat begrijpt iedereen wel die me een beetje kent.

Spannend vond ik het, niet eng. Ik dronk een glas gemberthee met daarin dertig gram truffels, en even later was ik vertrokken. Het is met geen pen te beschrijven wat ik ben tegengekomen, dus dat ga ik ook niet proberen. Maar: wat een indrukwekkende ervaring, en wat heeft het me veel gebracht. Het was ook eigenlijk alleen maar mooi, wat ik tegenkwam. Dat is overigens lang niet altijd zo, staat in de disclaimer: je kunt ook veel pijn en verdriet tegenkomen onderweg. En ik zou er aan toe willen voegen: ‘don’t try this at home’ En kies voor de uitvoerige, zorgvuldige een-op-eenbegeleiding waar ik ook voor koos. Maakt de onderneming duurder, maar ook veiliger.

Ik maakte dus een prachtige, paradijselijke reis, deze eerste keer. Ik was het onbekommerde ventje dat nog niets vervelends had meegemaakt in zijn leven. Alles was mooi en goed, en eigenlijk is dat nog steeds zo, was mijn belangrijkste realisatie. En dat geeft me nu al een soort rust die ik eerder nooit gevoeld heb, althans: niet meer sinds mijn jonge jaren. En dan ben ik nog aan het landen: ik voel dat ik nog helemaal open sta naar alles en iedereen, een paar dagen later. En de nawerking duurt weken…

Door de truffels is er nu weer verbinding met wie ik eigenlijk altijd al was, en dus ook nog ben…

Magisch he? Ik ga nog vaker op reis, ik voel zelfs een verlangen om net als Ingmar naast mensen te gaan zitten die deze intense ervaring ondergaan. Word ik reisleider:-)

p.s. er volgt beeld en geluid, we namen een gesprek op na mijn integratiegesprek, de dag na de onvergetelijke reis