Op zaterdagochtend deel ik graag iets over de reis die ik onderneem. De reis van hoofd naar hart, van buiten naar binnen, van ego naar ‘gewoon mensch’. Het roept veel reacties op, en dat vind ik fijn. Maar er gaat ook her en der wat mis, wat mij betreft.
Er zijn bijvoorbeeld mensen die gepikeerd zijn dat ik niet publiekelijk met ze in debat treedt. Dat mogen ze vinden, maar dat is niet wat ik bedoel met deze stukjes. Ik hoop dat het mensen helpt in hun eigen proces, bijdraagt aan bewustwording en dat het motiveert tot beweging in het eigen leven. Precies zoals ik boeken schrijf eigenlijk, er is voor mij geen wezenlijk verschil tussen de zaterdagochtend-posts en ‘Oud zeer’.
Misschien kun je het beschouwen als een column, maar dan eentje met hopelijk niet te veel opinie.
Dan komt het grootste probleem aan mijn kant: de enthousiaste en goedbedoelde suggesties om mijn ‘problemen’ op te lossen. Mensen melden ongevraagd en soms zelfs een beetje opdringerig wat ik zou moeten doen om van mijn oude pijnen verlost te raken. Ze bieden gratis therapie, of een alles veranderende ervaring tegen gereduceerd tarief. Meestal begrijp ik wel een beetje wat me geadviseerd wordt. Het probleem is alleen dat ik iets deel van mijn ontwikkeling, het is niet een hulpvraag die ik online zet…
Daar zit ook een allergie bij mij: ‘Ik weet wat jij moet doen’ of ‘Het zou goed voor jou zijn om…’ verdraag ik niet meer zo goed. Het doet me denken aan de psychiater die ik ooit was, met een wc-eend formule: ‘Wij van de hersenziekte depressie raden Prozac aan’
Mijn overtuiging is dat we meestal helemaal niet weten wat goed is voor de ander. We kunnen een zoekende medemens terzijde staan met aandacht, empathie en zelfs liefde, maar met autoriteit de weg wijzen? Ik ben overtuigd dat niet-weten en een naïeve, maar zuivere blik meer te bieden hebben dan bergen kennis waarvan je nooit zeker weet of die toepasbaar is. En dan nog timing: wat vandaag wel kan lukte een tijdje terug nog niet, en wat vandaag te hoog gegrepen is zal ergens in de toekomst een makkie worden.
Dus lieve lezers: fijn als jullie meedenken met me, maar RED MIJ NIET. Luister even naar het lied van de onvergetelijke Maarten van Roozendaal:
“Jouw hemel is voor mij de hel, een hemel met jou is de hel voor mij.”
Tikje extreem, maar wel iets om eens over na te denken wellicht.
Deze week rende ik door mijn geliefde duingebied. Er liep een damhert te grazen, of te grasduinen. Ik keek naar het rondscharrelende dier, en genoot van de rust die het uitstraalde, terwijl het de grond rondom verkende. Dat hert wil ik zijn…
Reacties