Via het Midden-Oosten, waar we moesten overstappen, vlogen we rechtstreeks naar Durban. Het is een verre reis, en daar houd ik van. Filmpje kijken, boekje lezen, veel meer is er niet te doen als je eenmaal bent opgestegen. Er is ook een groot voordeel aan de verre reis naar Zuid-Afrika: een jetlag is er niet. Wel zijn de seizoenen precies andersom aan de andere kant van de Evenaar: de Comrades zit midden in de winter, ook al is het in de buurt van Durban nooit echt koud:-)
Zoals wij soms de Elfstedentocht hebben, heeft Zuid-Afrika de Comrades. Maar die gaat in principe ieder jaar door, omdat er nauwelijks voorwaarden (voldoende dik ijs) zijn. Er doen duizenden hardlopers mee, de marathon van Rotterdam is er niets bij… Uitzending live op de nationale televisie, uren lang. En een finish als bij de schaatstocht: een onherroepelijke eindtijd en later binnenkomen mag niet, de hekken zijn gesloten (geen kruisje…)
De Comrades werd voor het eerst gehouden in 1921 en is qua deelnemersveld de sterkste ultramarathon in de wereld. En de oudste… ‘The marathon is for pussies’ hoor je in het zuidelijk deel van Afrika, en dan is dit ‘the real thing.’
Blanke held Bruce Fordyce
Ik herinner me een reportage over de wedstrijd, decennia geleden, de Apartheid bestond nog, en Nelson Mandela was nog ‘slechts’ een gevangene op Robbeneiland. De gebeurtenis zonder rassendiscriminatie uit die tijd is de Comrades.
De blanke held Bruce Fordyce rent in het overwegend donker gekleurde deelnemersveld liefst negen maal als winnaar over de finish. Zijn eerste overwinning boekt hij in 1979, en liefst acht keer op elkaar wint hij. Van de huidskleur van de andere sporters trekt hij zich niets aan, sporter onder elkaar is zijn (terechte) motto. Hoewel Fordyce ook Europese marathons won is hij bij ons nauwelijks bekend. Maar deelnemers aan de Comrades kennen hem allemaal en in Zuid-Afrika is hij beroemd, en terecht.
Anno nu is de wedstrijd ontdaan van de meeste politieke lading. Er is geen enkele koppeling meer met een feestdag, en de wedstrijd vindt al jaren niet meer plaats op een vaste datum of feestdag. Zoals de meeste internationale marathons. Jammer, want net als de meeste lopers koester ik tradities.
Wat aan traditie rest is het aantal deelnames. Hoe vaker je de Comrades liep, hoe groter je status. Tot op het startnummer, want na tien keer een medaille (uitvallen telt niet) heb je voor eeuwig een groen nummer. En ik weet dat Hans Koeleman (zes keer gefinished) daar op uit is. Hij liever dan ik, twee keer lijkt me genoeg (ook nog een keer op en een keer neer) en vriend Simon is debutant. Wel een goede loper gelukkig…. We hebben er zin in!
Lees de blog (en reacties) op Losseveter.nl.
Reacties