Maandagochtend en Simon schuifelt door onze hotelkamer… Pijn in de bovenbenen, dat krijg je na al dat dalen. Hij deed er ongeveer 9, 5 uur over, even lang als ik in 2011.
En ik? Acht minuten over! 11 uur en 52 minuten over negentig kilometer. En na twaalf uur precies ging het hek dicht en kwamen er nog honderden mensen richting de finish in het prachtige, helverlichte voetbalstadion in Durban. Na een lange dag lopen wankelden de meesten, op een manier die mij aan mijn kwaal doet denken. Dronken, nee stuk…
Ervaren lopers met een groen nummer (tenminste tien keer op tijd gefinished) showen ervaring in precies op tijd binnenkomen. Veel zijn zestig jaar en ouder.
Geen vederlichte Kenianen
Een hardloper lijken ze geen van allen. Er zijn hier geen vederlichte Kenianen die ‘onze’ marathons domineren. We waren deel van een volksfeest, waarbij de toeschouwers op het oog ook deelnemers hadden kunnen zijn, en andersom.
“Als ik van tevoren had geweten hoe erg het zou zijn was ik niet eens begonnen. En dat zegt iemand die na jaren presteren wat meer naar zijn gevoel probeert te luisteren.”
De Europese marathonmentaliteit om te koersen op een eindtijd is hier niets waard. Vanaf de eerste kilometer wandelen de deelnemers tegen de steile hellingen op. Dalen is remmen en een aanslag op de bovenbeenspieren. Vlak is het nooit. Zingend en in grote groepen vallen de Afrikanen het parkoers aan.
Als ik van tevoren had geweten hoe erg het zou zijn was ik niet eens begonnen. En dat zegt iemand die na jaren presteren wat meer naar zijn gevoel probeert te luisteren. Een rare combinatie van pijn en voldoening resteert. Naast me zit een uitgewoonde hardloper, maar intens gelukkig dat hij het weer heeft geflikt. Kun je zo’n race eigenlijk beleven zonder klok? Ik heb zelden meer aan hoofdrekenen gedaan dan gisteren. Tussendoor zijn er beelden van een soort carnaval, een intens meelevende bevolking, die de dagelijkse armoede even lijkt vergeten.
Die in een paradijselijke omgeving woont, maar het lang niet zo goed heeft als wij in het rijke Westen.
Hardlopen in Afrika is ook een les in nederigheid. We vlogen via de decadentie van Dubai naar een veel warmer continent, qua gevoel, dat je wel doet realiseren hoe willekeurig een discussie over Zwarte Piet is. De Comrades: een ervaring die je iedereen gunt!
Lees de blog (en reacties) op Losseveter.nl.
Reacties