In de tijd dat ik een proefschrift schreef over de behandeling van angstaanvallen verkondigde ik heel vaak dat ik enkel op dat onderwerp promoveerde, en dat ik er zelf niets mee had, angsten.
In de vele jaren dat ik als psychiater werkte in de verslavingszorg benadrukte ik graag dat ik zelf geen enkel probleem had met drank en drugs.
En ongeveer mijn hele leven had ik verkering. Als een relatie mislukte wist ik altijd snel weer een nieuwe vrouw te vinden voor een nieuwe poging. Ik had geen enkele moeite om een relatie aan te gaan, ik wist wel hoe je een meisje versiert…
Afgelopen week voelde ik, behoorlijk onverwacht, dat mijn reis langs allerlei vormen van hulp/therapie/behandeling voorlopig mag stoppen. Ik weet voor nu wel genoeg, en met weten bedoel ik niet kennis in mijn hoofd, maar dat wat je bij jezelf waarneemt: intrinsiek weten, zelf-bewustzijn, etc. Later meer hierover.
Voor nu is het belangrijk dat ik heb omarmd dat ik een angstig ventje in me heb, dat er ook zat toen ik een proefschrift over paniekaanvallen schreef. Verslaafd aan drank of drugs was ik nooit, maar qua mateloosheid was ik een ernstig geval (een gedragsverslaafde in herstel ben ik). En terwijl er altijd vrouwen waren waar iets mee speelde vond ik ze eigenlijk eng…
“Ik overschreeuwde mijn angst, en probeerde die te verhullen door er opzichtig naartoe te bewegen. Hiding in full sight”
Na ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ komt ‘Als je het gezien hebt kun je het nooit meer niet-zien’
Dit bange jongetje voelt eindelijk hoe het zit. En hij weet wat hem te doen staat. Goed luisteren naar het gevoel, dat overal in zijn lijf aanwezig is. Klinkt simpel, maar is verdraaid moeilijk. Maar: ik kan het, ik heb deze week vrede kunnen sluiten met mijn rumoerige binnenwereld. Ik ben gewoon een leuke jongen.
Reacties