De grootste ontdekking na een retraiteweek is vaak wat er gebeurt na thuiskomst.
Als je een week aan jezelf hebt gesleuteld en al je ‘oud zeer’ eens even flink hebt aangekeken verandert er van alles in jou, maar ook om je heen. Relaties vooral: met partners, kinderen en collega’s.
Is dat erg? Nee, ook al doet het soms behoorlijk pijn als er schade ontstaat. Of komt er schade die al bestond aan de oppervlakte? Realiseer je dan ook dat het waarschijnlijk al stond te gebeuren. Wie de reis naar binnen aanvangt aanvaardt (hopelijk) dat er gevolgen zicht- en voelbaar kunnen worden in de relaties met de mensen om je heen. Veel partners vinden het spannend als hun geliefde zich aanmeldt voor een retraite, en dat zegt vooral iets over henzelf…
Ik vind het heerlijk, die duik in het diepe. Even helemaal los van de waan van de dag en ervaren wat er gebeurt. In jezelf, en in contact met de mensen die daar op dat moment ook zijn. Het groepsproces is trouwens ook zo’n pluspunt van met elkaar een weekje weg: in mijn individuele gesprekken is dat niet voorhanden. Dus ook om er zelf van te leren organiseren we nu een mannenretraite, in oktober in Italië.
En nu ik toch bezig ben ook nog maar een moralistische stelling: veel ouders, ook ik, hebben zorgen over hun kinderen. Ernstige zorgen soms, als het een kind niet goed gaat. Het is mijn diepe overtuiging dat het belangrijkste wat we onze kinderen kunnen geven het werken aan onszelf is. Hoe meer wij er in slagen ons oude zeer te helen, hoe beter het hen zal vergaan…
Een niet-rationele overtuiging, wetenschappelijk onbewijsbaar, maar wel een diep geloof inmiddels van deze ouwe dwaas.
Reacties