De afgelopen weken heb ik me ondergedompeld in de indrukwekkende podcastreeks ‘Een dik uur Ischa op de radio’ waarin het radiowerk van de reeds lang overleden journalist, schrijver, artiest (en nog veel meer) Ischa Meijer (1943-1995) centraal stond.
Uiteenlopende mensen werden geïnterviewd over gesprekken die we ook konden beluisteren.
Al mijn hele leven ben ik gefascineerd door deze complexe man, en na 17 lange afleveringen is dat alleen maar gegroeid. Dat heeft (ook) met herkenning te maken: Meijer was in alles wat hij deed eerst en vooral op zoek naar zichzelf, zeiden veel van zijn intimi. En hij ging in die zoektocht weinig uit de weg, door bijvoorbeeld zonder opleiding het theater in te gaan. Om maar een onschuldige parallel te trekken…
Dat hij mensen in zijn interviews hun geheim wilde ontfutselen herken ik ook: daarom werd ik psychiater. Maar daarachter lag verscholen: jezelf begrijpen, en het gevecht met het eigen getroebleerde leven voeren vanuit die professionele rol. Daarom ben je dan ook altijd aan het werk…
Een opsomming van alles wat ik herkende gaat te ver hier, en verschillen zijn er ook genoeg. Ischa’s jonge leven was oneindig gruwelijker, maar ‘leedcompetitie’ helpt niemand verder. Moet je precies begrijpen waarom iemand je raakt?
Wat mij vooral trof was dat door alles wat ik hoorde het gevoel doorsijpelt ‘niet goed genoeg’ te zijn. En de eenzaamheid die dat met zich meebrengt, omdat je dat zo moeilijk uit kunt leggen. En dat is projectie, ik weet het…
In de aflevering met psychotherapeute Regina van Gelderen (voor nu mijn favoriet) zegt zij iets heel essentieels. Het komt er vrij vertaald op neer dat je in een calvinistische cultuur als de onze niet wordt gewaardeerd om wie je bent, maar om wat je doet. Dat vond ik zo treffend. En het is niet voorbehouden aan gereformeerden, je kunt het ook waarnemen bij een Joodse man met een oorlogstrauma…
Het is transgenerationeel: je ouders zadelen je er mee op, omdat ze vanuit hun eigen historie niet anders kunnen. Onbewust, en niet omdat ze niet van hun kind houden. Ze weten alleen niet hoe je dat zonder voorbehoud doet, liefde geven.
Dat is mijn missie, de rest van mijn werkzame leven: mensen helpen zichzelf te aanvaarden, te omarmen en lief te hebben, onafhankelijk van hun bezigheden in dit aardse tranendal.
Goed, zonder voorbehoud.
Reacties