Dat mijn relatie met geld ambivalent is wist ik wel, anders schrijf je er geen boek over. Ik ben niet verslaafd aan geld, maar de verleiding om ergens financieel voordeel uit te halen ken ik maar al te goed.
Zo plagen mijn kinderen me graag met mijn ‘koopjeszucht’: in de supermarkt heb ik een grote voorliefde voor aanbiedingen bijvoorbeeld. Ik koop wc-papier niet omdat het op is, maar omdat ik ‘twee voor de prijs van één’ zie staan (dat is vaak misleiding trouwens, doordat de originele prijs niet zo hoog was als wordt aangegeven).
En ook als ik een nieuwe broek koop val ik al snel voor een exemplaar dat in de uitverkoop is.
Geheel in lijn met het adagium ‘toeval bestaat niet’ liet ik me rond het verschijnen van mijn boekje ‘Verslaafd aan geld’ verleiden om 500 euro te investeren in bitcoins. Waarom? Ik las online een enthousiast verhaal over beleggen met behulp van artificial intelligence (AI): daardoor zou je zowel aan stijgende als dalende koersen kunnen verdienen. En dat zei me iets, omdat ik wel eens in opties heb gehandeld. Ook als de aandelenkoersen dalen kun je verdienen, best gek eigenlijk.
Ik zal jullie besparen hoe ik er werd ingeluisd via een bericht op Facebook. Zo’n bericht dat ik eigenlijk nooit lees…
Ik stortte 500 euro via een zeer professionele, betrouwbaar ogende website. En daarna kwam ik in contact met Saul Vogel, een gladde babbelaar die zei te werken bij het platform waar ik mijn euro’s had gestort. Hij praatte uitstekend Engels, maar hij klonk anders dan zijn naam doet vermoeden. Enige achterdocht voelde ik nog wel.
Deze Saul belde me bijna dagelijks, om de koersen door te nemen. In het online overzicht op de website zat ik in een week op meer dan 50 euro’s winst. Wel kreeg ik steeds te horen dat het allemaal nog veel harder zou gaan als ik meer euro’s zou investeren via een cryptoplatform. Daar zou Saul (‘hello buddy’ zei hij steeds) dan namens mij gaan handelen. Toen ik dat ook nog wilde gaan doen (het virus van de hebzucht had me nu echt te pakken) werd ik gered door de afdeling fraudebestrijding van mijn gewone bank, die me spontaan waarschuwde. ‘Die 500 euro bent u wel kwijt’ zei de mevrouw die me belde. Ze klonk alsof ze meewarig glimlachte terwijl ze het zei…
De pijnlijke conclusie, ik vind het nogal beschamend: pleitend tegen geldzucht viel ik zelf ten prooi aan hebberigheid. Deze wijze les kostte me 500 euro, weggegooid geld. Hoewel: ik ben weer even genezen van mijn speculeerdrift. Om het mezelf nog wat steviger in te prenten heb ik direct ook nog eens 500 euro overgemaakt aan een goed doel.
Bij lekkergeven.nl wordt iedere euro nuttig besteed. Je kunt ook bijdragen door ‘Verslaafd aan geld’ te kopen. Dan draag je bij aan de medische zorg voor onverzekerde, verslaafde medemensen. Geeft mij toch een beter gevoel dan speculeren met bitcoins.
Dat ga ik nooit meer doen…
Reacties