Mijn appartement staat te koop, en dat betekent dat ik aan de vooravond van een serieuze verandering in mijn leven sta.
Al weer lang geleden verhuisden we als gezin naar Bloemendaal, waar de liefdesrelatie na twintig jaar sneuvelde. De kinderen zaten in die tijd op de middelbare school in Haarlem, dus als ouders met verantwoordelijkheidsgevoel besloten mijn ex en ik allebei in de buurt te blijven wonen. Met onze scheiding belastten we ons kroost al genoeg…
Ik betrok een prachtig nieuwbouwappartement op de twaalfde verdieping met een adembenemend uitzicht op Haarlem (zie funda) maar me daar echt thuis voelen deed ik nooit. Onvoldoende binding met de omgeving en weinig dierbaren in mijn directe woonomgeving noemde ik als verklaring.
Een laag dieper speelde iets anders: al mijn hele leven voel ik me nooit helemaal thuis op de plekken waar ik woon(de). Teveel verhuisd als kind, en ook te vaak op onveilige plekken beland (check ‘Oud zeer’ maar als je wilt).
De afgelopen jaren ben ik voor mezelf bezig geweest met uitvogelen waar ik dan wel wil wonen. Welke plek zou wel bij me passen, na al die verhuizingen? Ik verkende plekken in het hele land, boekte een appartement of hotelkamer en rende door mij onbekende dorpjes om de sfeer te proeven. Alleen de speurtocht al deed me goed.
En ik heb het gevoel dat het binnen handbereik is nu: een sfeervol huis in een gebied met polder en water, met groen en blauw tot in de verte. Aan een rivier, of bij uiterwaarden, en een beetje centraal in het land. De Betuwe scoort hoge ogen. Mijn gedroomde huis hoeft niet groot te zijn, maar het heeft wel een bijgebouw of schuur die ik kan omtoveren in een werkruimte. Er is daar geen verkeersherrie, en er past ook nog een hond in dit plaatje.
Al mijn lieve vrienden mogen met me meedenken en adviseren, maar ik ga zelf beslissen. Waarbij mijn intuïtie het belangrijkste instrument is bij de besluitvorming.
Zo gaat het me lukken toch nog eens ergens te aarden…
Reacties