Een lieve vrouw die zich heeft aangesloten bij ons platform Balanskliniek bood me aan om met haar aan mijn transgenerationele trauma’s te komen werken.
En ik heb er genoeg: oorlog, verzwegen dode kindjes en seksueel grensoverschrijdend gedrag in vorige generaties herken ik inmiddels als belangrijke bijdragers aan mijn oud zeer. Soms word ik tegenwoordig een beetje misselijk als een klant me er via zijn of haar eigen verhaal mee in contact brengt, zo voelbaar is het geworden.
Het aanbod heb ik in dank aanvaard, en ik ben een hele fijne ervaring rijker.
Ik vond het tijdens het opstellen heel lastig om naar de generaties voor me te kijken, de begeleidster kon het ook zien aan mijn lichaamshouding.
Wat een bijzondere methode is dit toch. En wat ben ik blij met wat ik allemaal kan voelen terwijl er ogenschijnlijk weinig anders gebeurt dan dat ik tegenover gekleurde rondjes en vierkantjes sta, die ik zelf op de vloer heb gelegd.
“‘Probeer het ook maar niet te begrijpen’ blijft het advies dat me het meest heeft geholpen.”
De opstellingen hebben een grote toekomst denk ik.
Waar A.I. de cognitieve gedragstherapeuten grotendeels zal gaan vervangen (voorspelling), staat werken met het gevoel nog maar aan het begin. Niet het denken of het hoofd, maar ervaren wat er in ons lijf gebeurt, wat daar te voelen is. Met hulp van iemand die naast je staat, en die zich vooral niet boven je verheft.
Mij stemt het dankbaar dat ik mag leren van zo’n opstelling, of zelf een stukje meelopen met iemand die nog niet begrijpt wat hij/zij voelt en waar dit vandaan komt.
Ook zo mooi: hoe meer je je van oude shit ontdoet, hoe minder de nieuwe blijft plakken. Ook fijn voor je kinderen en alle generaties die nog gaan volgen
Reacties