Het is niet op wetenschappelijk onderzoek gebaseerd, maar mijn stellige indruk is dat mensen met veel oud zeer vaak een leven leiden waarin er veel (lees: bovengemiddeld) rumoer is in de relaties met de mensen om hen heen.
En niet alleen in de liefdesrelaties, het komt voor in de interactie met beide geslachten. Voor alle duidelijkheid: de eerste bij wie ik het waarneem ben ik zelf, en mede daardoor herken ik het ook bij andere lotgenoten.
Mensen met oud zeer (in de term zit al opgesloten dat je levenslang hebt…) klampen zich snel (en vaak ook overdreven) vast aan mensen die eigenschappen hebben die ze zelf denken te missen, maar ook zijn ze in staat van het ene op het andere moment te breken met iemand die ze steeds hebben benoemd als een belangrijke figuur in hun leven.
De deskundigen die dit lezen zullen het al wel bedacht hebben nu: het heeft iets met (on)veilige hechting van doen… En het is verleidelijk om nu dan ook maar in vaktermen naar persoonlijkheidsproblematiek te gaan verwijzen (borderline, narcisme), maar dat is niet mijn punt. Het is namelijk ook goed waarneembaar bij mensen die geen uitgesproken psychiatrische problematiek hebben. En tot die laatste groep durf ik mezelf inmiddels wel te rekenen.
Waarom wil ik toch altijd direct dikke vrienden worden met mensen die ik aardig vind? En waarom laat ik mensen die ik als vriend beschouw vaak heel lang over mijn grenzen gaan?
Ik idealiseer de mannen en vrouwen waar ik bewondering voor heb, en zie het onvoldoende of pas heel laat als er gebruik van me wordt gemaakt. Want dat gebeurt, ook (of juist?) door mensen waar ik tegen opkijk. Ik ben niet goed in het bewaken van een gezonde balans tussen geven en nemen, emotioneel en materieel. En als ik me dat in een specifieke relatie dan eindelijk bewust wordt kan het ineens helemaal klaar zijn. Dan heb ik te lang teveel gegeven, of al een tijd gevoeld dat er sprake was van een disbalans, maar daar niet naar geluisterd. En dan slaat acuut die balans door…
Het aantrekken-afstoten dat in veel liefdesrelaties speelt, herken ik er ook wel in. Maar het doet zich in mijn geval (behoorlijk hetero) dus ook voor in het contact met mannen. Bijvoorbeeld als ik het gevoel dat ik onevenredig investeer in een vriendschap onderdruk. En dan kan ik dus ineens geen zin meer hebben om ergens op te komen draven (je voelt de lading…) en stap ik resoluut uit het contact.
Niet fijn voor mij, maar zeker ook niet voor degene waar ik me dan per direct van wil ontdoen. Ik zou het wel anders willen, maar heb nog even geen idee hoe. Er is bewustzijn, zoals je hierboven kunt lezen, maar van gedragsverandering is nog geen sprake. Gaat dat komen als mijn oud zeer verder heelt? Ik hoop het van harte, ook voor de medemensen die me in eerste instantie vooral dierbaar zijn…
Reacties