Ineens bedacht ik me deze week dat er misschien nog een boek in me schuil gaat dat ‘op eigen benen’ zou kunnen gaan heten. Dat heeft te maken met het werken aan ‘Hardlopen als lichaamswerk’, mijn boekproject voor volgend voorjaar (‘Runningtherapie 2.0’ noem ik het voor mezelf…)
‘Op eigen benen’ zou dan gaan over de weg naar het bereiken van een balans die je zelf kunt bewaken, en die je op eigen kracht hervindt mocht-ie tijdelijk even weg zijn. Een dynamisch proces, waarbij je aanvankelijk, in je eerste jaren, moet kunnen leunen op je verzorgers. Maar: in dat proces wordt hun steun steeds minder nodig. Als het goed verloopt. Want als de steun onvoldoende is geweest leer je het op eigen benen staan onvoldoende.
En let op: er is steun mogelijk in letterlijke zin, zoals een looprek dat biedt, maar ook in figuurlijke zin: je gesteund voelen is naar mijn overtuiging een van de belangrijkste voorwaarden voor jonge mensen om op te groeien tot zelfstandige (mooi woord, betekent: op zichzelf staan…) volwassenen.
Daarbij is controlebehoefte van opvoeders de imaginaire tegenstander van de mentale steun. Angst om iemand los te laten hindert het proces van zelfstandig worden van die ander.
Veel mensen die nooit goed hebben kunnen leren om op eigen benen te staan zoeken steeds naar steun bij hun levenspartner. Dat draagt weinig bij aan het proces, weet ik uit eigen ervaring. Waarmee ik niet wil beweren dat af en toe even op die ander leunen niet zou mogen… Als het maar geen onontbeerlijk deel is van een overlevingsstrategie.
Ook al ben je voor de wet al lang volwassen, volledig op jezelf kunnen en durven staan is een doel dat het leven enorm kan verrijken.
Ik durf te zeggen dat ik het begin te leren, echt op eigen benen staan, zonder dat ik stiekem steeds steun zoek. Vanwege mijn leeftijd komt het looprek steeds dichterbij, maar in het hier en nu wankel ik steeds minder en groeit mijn vermogen om zelf mijn evenwicht te bewaren.
Misschien best een goed boekidee, voor 2026….
Reacties