Onderzoeksjournaliste Judith van Ruiten werd in haar jeugd seksueel misbruikt. De heftige herinneringen daaraan kwamen pas jaren later aan de oppervlakte, en waren de aanleiding voor een professionele zoektocht (als journalist, niet als slachtoffer) in een wereld waar veel uiteenlopende opvattingen de ronde doen.
De ‘hervonden herinneringen’ van Judith van Ruiten worden door veel wetenschappers betwist. Soms zelfs een beetje simplistisch: als je geen bewijs en/of juridische veroordeling van een dader kunt overleggen van wat jou is overkomen telt het niet.
En er is volgens de critici onvoldoende wetenschappelijk bewijs dat hervonden herinneringen bestaan. Ze zijn onderdrukt, maar nooit helemaal weg, en komen om uiteenlopende redenen weer omhoog. Soms door overenthousiaste therapeuten. Dat hoor je vooral uit de hoek van de rechtspsychologen. Dat therapeuten té gekleurd zijn in hun werk is overigens geen aanbeveling, ook in dit boek niet.
‘Hoor mij’ is in ieder geval een boek dat je op de hoogte brengt van de uiteenlopende opvattingen van onderzoekers en therapeuten over het geheugen van mensen in psychische nood. Het is nadrukkelijk journalistiek, zoals de achtergrondartikelen in een kwaliteitskrant. Nergens toont Van Ruiten zich boos en gefrustreerd, ze beheerst haar emoties professioneel.
“En toch: door de verhalen van de uiteenlopende verhalen van mensen met vaak gruwelijke jeugdtrauma’s werd ik als lezer wel een beetje boos.”
Waarom geloven we hen niet gewoon? En is er bewijs nodig als je je zo slecht voelt als de meesten van hen? Heb je als therapeut bewijs nodig dat er een verband is tussen ernstige incidenten in iemands vroege jaren en emotionele problemen in het hier en nu?
Dat lijkt mij echt onnodig, psychotherapie en andere vormen van hulpverlening hoeven toch niet ‘evidence based’ te zijn om iemand te kunnen helpen met de gevolgen van jeugdtrauma’s? Als hulpverlener ben ik het meest dienstbaar als ik mijn klanten om te beginnen vertrouw in wat ze me vertellen.
Als je dit boek leest, en ik raad het iedereen die in de hulpverlening werkt aan, begrijp je (nog) beter hoe moeilijk te onderzoeken, en dus bewijsbaar, veel oud zeer is. Maar dat zegt niets over de noodzaak van goede hulp. En Van Ruiten vertelt ook heel gedegen wat er dan mogelijk is.
Ik miste alleen de plantmedicijnen (truffels) die heel veel goeds kunnen doen. Het onderzoek met MDMA van o.a. psychiater Eric Vermetten kwam wel uitgebreid aan bod.
Als je bovenstaande recensie te gekleurd vindt: ik kreeg na mijn vijftigste ook last van hervonden herinneringen. En een therapeute die me zonder restricties geloofde stond aan de basis van het herstel.
Dus ook daarom vind ik dit zo’n belangrijk boek.
Lees hier over Hoor mij van Judith van Ruiten.
Reacties