Deze week kreeg ik, niet voor het eerst, een boze app van iemand.
Dat kan om te beginnen alles met mij van doen hebben natuurlijk: ik ben een afspraak niet nagekomen of heb iemand enorm teleurgesteld bijvoorbeeld.
Maar bij dit boze bericht begreep ik niet direct wat ik had misdaan, en voelde ik vooral teleurstelling (of misschien zelfs gekwetstheid) bij de afzender.
Ik ben blij dat die optie tegenwoordig ook bestaat voor me, want jarenlang kwam ik niet verder dan: ik heb iets misdaan, en daarom is hij of zij nu boos.
Daar had ik als kind ook al last van: als mijn moeder boos werd, en dat gebeurde nogal eens, voelde ik me daar schuldig over. Ook al had ik geen flauw benul wat haar boosheid precies had veroorzaakt, het was hoe dan ook aan mij te wijten.
Toen ik ouder werd ontwikkelde ik steeds meer talent om zelf boos te worden. Voelde minder machteloos waarschijnlijk, hoewel het besef dat je met boosheid nooit helemaal bereikt wat je verlangt op de achtergrond aanwezig bleef. Ik zocht geen gelijk als ik boos werd, ik wilde gehoord en gezien worden, erkenning krijgen dat ook ik en mijn overtuigingen er toe doen.
Tegenwoordig ben ik nog maar weinig boos, ik heb ook een hekel aan een boze Bram.
En wat denk ik steeds vaker als iemand boos op mij wordt? Wat jammer voor je, zonder boosheid wil ik ook best proberen je te begrijpen. Of daar althans een poging toe doen.
Het leven is leuker als je niet boos hoeft te worden.
p.s. er gaan nu mensen onder dit stukje uitleggen waarom boosheid wel goed is. Zoals er ook weer mensen zullen zijn die zich opwinden dat ik niet op hun reacties reageer…
Reacties