De stelling luidt: antidepressiva zijn soms levensgevaarlijk. Maar hoe vaak, en waarom?
Deze week luisterde ik naar een mooi gesprek bij Kunststof (NPO Radio 1, ook terug te luisteren als podcast) met Maaik Krijgsman, de schrijver van de dramaserie Elixer die binnenkort uitgezonden gaat worden. Zie hier de trailer.
De serie draait om een familiebedrijf dat medicijnen produceert. En het gebruik van antidepressiva speelt daarin een belangrijke rol. De mogelijke bijwerkingen van deze middelen kwamen ook ter sprake.
Bij de onvermijdelijke vragen (kijk de serie) over moorddadig gedrag als mogelijke (en zeldzame) bijwerking van antidepressiva hield de schrijver zich op de vlakte en verwees hij naar de wetenschap.
Ik wond me ouderwets op, het voelde even alsof ik nog psychiater was. Dat kwam natuurlijk niet door de begrijpelijke reactie van iemand die een dramaserie heeft gemaakt.
Ik was ooit een heuse antidepressiva-wetenschapper (paniekaanvallen de kop indrukken met pillen of cognitieve therapie was mijn expertise) en daarna werkte ik ook nog voor de farmaceutische industrie.
“Het feit dat ook iemand in mijn positie nooit betrouwbare uitspraken heeft kunnen doen over de mogelijke gevaren van middelen die massaal worden gebruikt maakte me opnieuw boos…”
Waarom? Omdat het ontbreken van objectieve data en juridische uitspraken over geweld onder invloed van psychofarmaca hét kenmerk is van de macht en het succes van ‘big pharma’. Ze hebben er namelijk bewust voor gezorgd dat we dit allemaal niet weten…
Werkvloer
Iedere psychiater die zich niet verschuilt achter het ontbreken van wetenschappelijke data over de mogelijke risico’s van psychofarmaca weet vanaf de werkvloer echt wel dat het heel soms gevaarlijk mis kan gaan. Dat is dan geen rationele kennis, maar intuïtie. Dat kun je voelen. Misschien maar heel zelden, maar die momenten zijn er. Als je wilt en durft… ‘Bij deze onvoorspelbare jongen moet ik het receptenblok misschien maar even niet gebruiken’ is toch altijd ook een optie? Die dwingende pillenprotocollen veroorzaken soms dodelijke ongelukken…
Vandaag is mijn boosheid weer gezakt en ben ik opnieuw blij dat ik ben geen psychiater meer ben (wil je daarover meer weten? lees dan ‘Gevoelsarm’).
Een marionet van een veel te machtige industrie heb ik me gevoeld.
Ik ben nog steeds niet tegen het gebruik van antidepressiva, er zijn echt mensen die er hun leven aan danken. Maar over de schaduwkanten van psychofarmaca weten we nog altijd veel te weinig. Dat komt door de producenten, want zij zijn verantwoordelijk voor de ontwijkende antwoorden die aardige mensen als seriemaker Krijgsman wel moeten geven.
Reacties