Deze week mocht ik voor het eerst iemand begeleiden die een truffelreis ging maken. Over de ervaringen van deze persoon mag en wil ik niets delen, maar ik wil graag kwijt dat het voor mij een geweldige ervaring was.
Zo’n truffelreis duurt bijna een hele dag, en hoewel ik er naar uitkeek zag ik er ook een beetje tegenop: lang stilzitten en de aandacht er volledig bijhouden zijn niet mijn grootste talenten. En ik was heimelijk ook nog een beetje bang om een zware wegtrekker te krijgen, om even in te dommelen. Dat ken ik helaas ook goed van mezelf, en ik vind het zo gênant naar iedereen in mijn omgeving…
Maar: niets van dat alles, we hadden een fijne dag samen, de truffelreiziger en ik, vol stilzwijgende maar betekenisvolle verbinding.
Het heeft mij goed gedaan er met mijn volle aandacht te kunnen zijn voor deze ander, die ik enkel een beetje kende uit ons voorbereidende gesprek waarin het ging over de intenties.
Ik voelde me zelfs een beetje trots (sorry mama😬), omdat ik me realiseerde dat dit ook iets weerspiegelt van mijn eigen ontwikkeling. Deze rust is nog nieuw, en kende ik tot een tijdje terug in het geheel niet.
Dankjewel Ingmar De Gooijer en iedereen bij Magnolia voor deze kans en de begeleiding op de achtergrond.
Meer weten? Bekijk hier dan het gesprek dat ik eerder voerde met Ingmar de Gooijer over de helende werking van truffels.
Reacties