Waarschijnlijk wordt er weinig zo veel geclaimd als zelfstandigheid. En ten onrechte ook nog…
Het past bij de tijdsgeest: niemand nodig hebben, al je boontjes zelf kunnen doppen.
Maar: zelfstandigheid is geen vanzelfsprekendheid, het is niet iets dat je cadeau krijgt van je ouders of een leerkracht.
Het is eerder het tegenovergestelde: er komen maar weinig dieren ter aarde die zo hulpbehoevend zijn als de mens, zo weinig zelfstandig. We kunnen drinken, plassen en poepen, en dan heb je het zo’n beetje gehad als je geboren wordt. O ja, hard schreeuwen ook nog, als iets je niet bevalt.
Een pasgeboren baby gaat zonder bemoeizorg dood. Het duurt letterlijk jaren voor een jong mens zichzelf kan handhaven. We moeten om te beginnen leren communiceren en, minstens zo belangrijk, ook leren nadenken, anders wordt het niets met ons (over)leven.
Best vreemd dat de moderne Westerse mens niets liever lijkt te doen dan suggereren dat hij/zij niemand nodig heeft…
Het is ook niet waar, het is suggestie. Mensen zijn emotiedieren, die niets liever doen dan emoties delen met hun soortgenoten (of andere zoogdieren). En hoe dichterbij, hoe fijner.
Het gezin van herkomst is in principe de veiligste plek voor ieder jong mens. Emotioneel beschikbare ouders zijn daarbij het beste dat ons kan overkomen. Dat er op ons wordt gelet zonder dat we er om hoeven te schreeuwen is zo’n beetje het grootste geschenk dat we als jonkies van onze verzorgers kunnen krijgen… Op het moment dat liefdevolle aandacht ontbreekt ontstaat er vrijwel altijd ellende. ‘Affectieve verwaarlozing’ heet dat met een zware term, ‘oud zeer’ kun je het ook noemen.
Wordt maar eens een gezonde en stabiele zelfstandige zonder eerst jarenlang veilig te hebben kunnen en mogen leunen op iemand die zich daar voor leende. En uit liefde liefst ook nog. Die niet redeneerde ‘voor wat hoort wat’…
Eerst moeten we onbekommerd afhankelijk kunnen zijn van onze verzorgers. Dan ontstaat er liefdevolle hechting. Goed gehecht gaat vooraf aan daadwerkelijk zelfstandig kunnen en durven zijn. ‘Ik heb niemand nodig’ is verdachte ontkenning, net als ‘ik red me net zo goed alleen’.
Het is mooi als je aan het einde van de puberteit een beetje zelfstandigheid hebt kunnen ontwikkelen. Maar dan ben je dus wel al een jaar of twintig onderweg geweest…
En ook dan blijft altijd nog gelden: af en toe even op een medemens kunnen leunen is zó lekker. Daar mogen we ons misschien wel iets meer aan overgeven, dit jaar. Hebben we ook direct een goed voornemen. Ik ga het proberen!
Reacties