In het theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’ heb ik het ook over mijn verslaving aan aandacht. Inderdaad: beetje paradoxaal om dat op een podium te doen, voor een zaal mensen.
Kort gezegd werkt het zo, in mijn geval: een jongetje dat zich nooit gezien heeft gevoeld doet vervolgens zijn hele leven zijn uiterste best om in beeld te komen. Letterlijk en figuurlijk.
Mijn kinderen hadden een vader die mediaoptredens voorrang gaf boven aandacht voor zijn toen nog jonge kroost. En die papa had er geen flauw benul van, terwijl hij er midden in zat…
Ik stond op woensdagmiddag langs de lijn van het sportveld en vond dat behoorlijk stoer van mezelf (‘Ik heb een hele zware baan, maar op woensdagmiddagen ben ik er voor de kinderen’). ‘Je stond er wel, maar je was er niet’ zei mijn dochter, bijna twintig inmiddels, pas nog fijntjes. Au…
Sinds ik me die zucht naar aandacht bewust ben gaan worden schaam ik me er ook voor. Ik probeer te herstellen, werk er aan om die externe bevestiging (een dopamine-kickje) minder nodig te hebben.
Met die theatertour probeer ik iets in de relatie met Fimme Bakker, mijn oudste zoon, te helen. Die raakte niet zo maar verslaafd, en het is ook geen toeval dat hij cabaretier werd. Dat het op een podium plaatsvindt is niet voor niets dubbel, voor ons beiden.
Toch vertrouw ik er op dat mijn motieven richting de toeschouwers zuiver zijn: delen wat het leven je heeft geleerd in de hoop iets bij te kunnen dragen in het proces van medemensen die er wellicht iets in herkennen.
“Je onderwijst anderen het best wat je zelf het meest nodig hebt om te leren.”
De afgelopen week kreeg ik, voor mij onverwacht, veel negatieve recensies naar aanleiding van mediaoptredens over het werken met een bekende voetballer. Het kwam er op neer dat het me vooral om mijzelf te doen zou zijn, dat hele begeleidingstraject. De harde kritiek (‘babbelpsychiater’, ijdeltuit) raakte me, en ik kon me slechts met veel pijn en moeite beheersen er niet publiekelijk op te reageren.
Was dit een terugval? Of wilde ik echt enkel en alleen iets vertellen over een werkwijze die ik met gedragscoach Daan Ruiter ook als training aanbiedt?
Systemisch werken met topsporters noemen we het (zie oswt.nl). Ik ben er voor mezelf nog niet uit of ik een terugval in aandachtsverslaving had, zoals ze dat in de verslavingszorg noemen. Ik heb het wel direct besproken met mijn psychotherapeute, en ook al geconcludeerd dat werken aan mezelf nog altijd van groot belang is.
‘Je onderwijst anderen het best wat je zelf het meest nodig hebt om te leren’ zei Richard Bach. Kom maar kijken naar ons programma, als behoefte aan aandacht ook een van jouw thema’s is…
Reacties