Al jaren deel ik op zaterdagochtend over mijn persoonlijke leven. Het helpt mij om ordening aan te brengen in de chaos van gedachten die de hele dag door mijn hoofd spookt. En uit de reacties maak ik op dat sommige mensen er ook nog wat aan hebben.
Niet iedereen is er altijd even blij mee. Vooral voor mensen in mijn persoonlijke omgeving is het kwetsbaar, en ik probeer daar rekening mee te houden.
Dus mijn jongste zoon en dochter breng ik bijvoorbeeld niet herkenbaar in beeld, tenzij ze vooraf hebben ingestemd. Met mijn oudste zoon Fimme Bakker ligt dat anders: hij opereert binnen hetzelfde spanningsveld en wij hebben afgesproken dat we elkaar ook publiekelijk niet hoeven te sparen. Luister zijn podcast bij Omdenken maar eens!
Iets heel anders is het doen van je eigen verhaal zonder een hard of negatief oordeel uit te spreken. Daar ben ik mee aan het oefenen. En misschien lukt dat nog niet altijd even goed, hoewel ik ook wel eens het gevoel heb dat mensen vinden dat je in het publieke domein niets mag (of moet?) zeggen over bijvoorbeeld je ouders. Daar denk ik echt anders over.
Ik voel een sterke behoefte om in het theater te gaan vertellen over hoe mijn vader voor mij als zoon is geweest. Niet om te (ver)oordelen, maar om helder te krijgen hoe bepalend de man is geweest in mijn leven. Door alles wat hij gaf, maar ook door wat hij niet kon geven. Daar zit bij mij ‘oud zeer’ en dat wil ik delen, omdat hij me niet alleen heel erg dierbaar was, maar me ook veel pijn heeft bezorgd.
“Gooi ik hem dan voor de bus, zoals iemand in een commentaar pas beweerde?”
Ik geloof het niet. Ik heb het leven aan mijn ouders te danken, en ongeveer alles wat ik heb kunnen ontwikkelen dank ik aan hen. En dat ik pijn heb van wat ze niet hebben kunnen geven probeer ik op te lossen. Dat is in de eerste plaats belangrijk voor mij, want goed voor mezelf zorgen is nu mijn hoogste doel.
En het beste ook dat ik voor mijn kinderen kan doen…
Reacties