Heel lang was ik de overtuiging toegedaan dat ik niet middelenverslaafd ben. Drank noch drugs gaven me ooit een gevoel van afhankelijkheid.
Met werken of sport kende ik wel dat gevoel niet zonder te kunnen, een dwangmatig ‘moeten’.
Mijn zoon Fimme Bakker was van de middelen, ik van de gedragsverslavingen. Nog altijd meer dan genoeg overeenkomsten tussen deze vader en zijn zoon, en een belangrijk ingrediënt van ‘Ben je bezopen?’
Alles veranderde nadat ik besloot om het ketogeen dieet (minimale koolhydraten, vetten en eiwitten als brandstof) te gaan volgen.
Met twee motieven: ervaren welke uitwerking het op mijn overactieve hoofd zou hebben en wat het zou betekenen voor mijn duursportprestaties.
Een zoetekauw ben ik niet, en een emotionele overeter evenmin. Een ervaren duursporter wel, iemand die fantaseert dat hij een hele goede vetverbrander is.
Raden waar ik belandde… In een hele heftige ontgifting, een detox in jargon. De ‘keto flu’ noemen ze het ook wel. Ik was dus veel meer gewend aan koolhydraten dan ik me ooit eerder bewust was. Brood, pasta, rijst, aardappelen, pizza en frites: heerlijk vond ik het, en ik at er veel van (dat verbrandde ik wel weer bij dat obsessieve sporten…)
Moet nu iedereen maar in ketose van Bram?
Nee hoor.
Hoewel mijn ADHD er van opknapte en een marathon op enkel water soepeler gaat dan met pastaparties vooraf en sportsgel onderweg. Voel je vrij dit experiment aan te gaan (zie bijvoorbeeld onderstaande video: in gesprek met Georgia Ede over kerogeen dieet).
Maar: realiseer je ook dat er misschien wel een verslaving in je huist waar je geen flauw benul van hebt…
Reacties