Er was een storing bij de drukker, dus ‘Oud zeer’ laat nog een paar dagen extra op zich wachten.
Op dit moment twijfel ik een beetje of het wel verstandig was dat boek te maken. Het is te persoonlijk ben ik nu weer even bang, de kwaliteit schiet tekort (het eeuwige stemmetje in mijn hoofd) en het zal vast slechte recensies krijgen.
Of, nog erger: het krijgt geen enkele aandacht. Bram mag (veel te vaak) op radio en tv over bn-ers in nood, maar deze navelstaarderij verdient geen media-exposure. En wat doe je je ouders nu toch weer aan, naar kind?Jullie denken dat ik overdrijf met dit soort gedachten? Was het maar zo!
Op internet was het toch minder eng om iets pijnlijks en heel persoonlijks te delen dan het zwart-op-wit laten verschijnen.
“Het is het point-of-no-return dat ik ben gepasseerd en dat me nu nerveus maakt.”
Ik klamp me vast aan de gedachte dat ‘Oud zeer’ toch echt een belangrijk onderwerp is. Dat het boek veel meer is dan een ego-document (‘Had er een roman van gemaakt, koekenbakker…’) en dat het een hart onder de riem is voor lotgenoten. Dat het therapeuten gaat inspireren en zo… Met die fantasie begon ik.
Ik geef me over.
Volgende week ga ik alle bestelde boeken versturen (dank voor het vertrouwen iedereen!) en dan wachten op de recensies, als ze komen.
Voor nu is het even genoeg met al die sores van vroeger. Het is het voorlopig einde van een reis die ik heb willen delen: de dokter die zelf ziek werd, de psychiater die de titel niet meer kon dragen en het ventje dat te veel alleen was.
Ik dank iedereen voor het meelezen en de ongelooflijk hartverwarmende reacties die ik vaak kreeg. Ik hoop dat ik ze waard was.
Gisteren zong De Dijk ‘Dansen op de vulkaan’ bij het afscheidsconcert waar ik was. Kippenvel, tranen en heel veel melancholie. Vandaag ga ik zwemmen in zee…
p.s. het boek ‘Oud zeer’ verschijnt eind oktober, je kunt het nu alvast bestellen. Je steunt met je bestelling www.run4schools.nl.
Reacties