Voor de tweede keer in een jaar heb ik mezelf een paar weken rust gegund, op een eilandje voor de kust van Bali.

Het werkt voor mij, en ik heb onvoldoende vliegschaamte om de behoefte ‘uit’ te gaan niet serieus te nemen. ‘Sue me for that.’

‘Wat werkt voor wie?’ is altijd de vraag als we aan onze dagelijkse drukte willen ontkomen. Mij helpt het klimaat, de sfeer op het eiland en ook het tijdsverschil: de eerste zes uur van de dagen hier wordt er in Nederland geslapen. Dan schrijf ik in alle rust aan een nieuw boek.

“Onrust ontstaat bij mij via de telefoon, wordt me steeds duidelijker.”

Ik wil toch iedere dag even weten hoe het met mijn geliefden thuis gaat, maar als ik mijn wifi aanzet zie ik onvermijdelijk ook berichten waar ik niet op zit te wachten. Die onrust veroorzaken in mijn hoofd, die mijn ‘verstrooide brein’ prikkelen, zie het verstrooide brein.

‘Zet dat ding dan ook uit!’ hoor ik de lezer denken. Was het maar zo simpel. En begreep ik maar waarom sommige mensen en berichten me zoveel onrust bezorgen.

In de relatieve rust op deze idyllische plek realiseer ik me eens te meer hoe onrustig mijn leven in Nederland is. Dat is geen klacht, want het is mijn eigen schuld. Maar dat je naar de andere kant van de wereld moet om je dat te realiseren is eigenlijk wel verontrustend. En ik heb mijn werk thuis te doen, niet onder een palmboom.

Voor nu: snel weer naar de yogales, yin yoga natuurlijk…