Terwijl de tranen over mijn wangen biggelden gingen mijn gedachten naar het prachtige lied van de onvergetelijke Maarten van Roozendaal: ‘Mooi, ‘t is om te janken zo mooi’.
Dat gebeurt niet zo snel, Bram die huilt, en als een boek dat bij me losmaakt is het ‘dus’ een bijzonder boek.
Catherine Gildiner is een gerenommeerde psycholoog en schrijfster in Canada en de VS. En bij het verhaal van Peter, een van de vijf cliënten die ze gedetailleerd beschrijft in ‘Goedemorgen, monster’ werd ik ineens heel verdrietig.
Peter werd naar haar doorverwezen door een uroloog vanwege therapieresistente erectieproblemen. Viagra en nog grover geschut hadden geen enkel effect gehad. Je raadt het al: een emotioneel probleem lag aan het lichamelijke disfunctioneren ten grondslag. Gildiner trok me mee in zijn gruwelijke geschiedenis, maar dat was niet wat me zo trof, denk ik.
In de loop van het verhaal kwam ook de geschiedenis van zijn moeder aan de orde, de vrouw die hem zoveel schade had toegebracht. En toen ik dat las voelde ik dat die vrouw toch ook niets anders had kunnen doen. Dat ze vanuit haar eigen, zwaar traumatische geschiedenis het beste had gedaan wat ze kon.
Daar was Peter niet echt een gezond mens door geworden, zachtjes uitgedrukt. Maar die moeder had dus ondertussen wel haar stinkende best gedaan haar zoon te beschermen tegen de gruwelen uit haar eigen jonge leven.
Ik werd zo geraakt, omdat ik kon voelen dat tussen mijn moeder en mij iets vergelijkbaars speelt. De feiten verschillen, maar op gevoelsniveau werd ik weer iets wijzer. Het kwam vol binnen doordat ik me ook durfde te laten raken…
Wat een fenomenaal boek, want ook bij het lezen van de andere verhalen werd ik getroffen. Of word ik sentimenteel, en kan ik beter naar de uroloog met mijn bindingsangst? Oordeel zelf, dit boek is echt een #aanrader voor iedereen met interesse in diepgravende #therapie.
Gildiner spaart ook zichzelf niet, en dat maakt het enkel indrukwekkender.
Meer over het boek lees je hier (je kan het ook direct aanschaffen).
Reacties