Het gaat te ver om te zeggen dat ik me er over opwind, maar soms kan ik het echt even niet meer horen: het beschadigde mensenkind dat maar blijft herhalen dat zijn/haar ouders het goed hebben bedoeld.

Het is toch jezelf niet helemaal serieus nemen, ben ik bang. Terwijl ouders het in de regel natuurlijk allemaal prima bedoelen zijn er toch best veel die het er als opvoeder niet al te best van afbrengen. En hoe kun je dat wat je zelf als kind niet hebt gehad als ouder wel bieden aan je eigen kroost?

Mijn moeder wist niet goed hoe ze een kind moesten grootbrengen, heeft ze op een kwetsbaar moment wel eens gezegd. Dat begrijp ik heel goed, ze was pas 21 jaar toen ik werd geboren. Ikzelf was tien jaar ouder toen mijn oudste zoon ter wereld kwam, en ik had er ook weinig sjoege van. Inmiddels is mijn jongste telg bijna 18 jaar oud, en durf ik te zeggen dat ik iets van het vaderschap begrijp. Op mijn 59e, een leeftijd waarop veel mensen opa zijn…

Mijn pijn en verdriet van vandaag gaat over de weigering van mijn ouders het gesprek over een moeizame jeugd met me te voeren. Ik twijfel niet aan hun liefde voor mij en mijn zus, maar mijn verlangen naar erkenning voor dat wat niet goed is gegaan verdwijnt er niet door.

” ‘Oud zeer’ heelt lastig als het er niet mag zijn bij de mensen die een rol speelden bij het ontstaan ervan…”

Mijn kinderen hebben geen slechte vader, en hij houdt veel van ze. Maar hij was er toch niet altijd voor ze, op voor hen belangrijke momenten. Liep-ie ver van huis belangrijk te doen in tot mislukken gedoemde pogingen zijn gevoel van eigenwaarde op te krikken.

Ik heb nog maar één doel, als ouder: altijd beschikbaar zijn voor een gesprek over wat mijn kinderen hebben gemist. Alles aan de kant als ze me echt nodig hebben. Goed proberen na te voelen wanneer dat is, want heel expliciet communiceren ze hun emotionele behoeften vaak niet, die jonge mensen.

Maar: het lag niet aan hen dat ik liever zelf met mijn hoofd op de buis was dan dat ik thuis met mijn kinderen een spelletje deed aan de eettafel. Zo draag je als afwezige vader bij aan de vorming van ‘oud zeer’.

En onthoud dit: ‘goed bedoeld’ is nooit een excuus…