Mijn vader is al lang, en ongeneeslijk ziek. We hebben geen idee wanneer hij het leven loslaat. We zijn voorbereid op zijn vertrek, ook doordat het proces al lang duurt. Misschien wordt hij nog wel 90, in april…
Hij heeft nog veel verteld over zijn moeilijke jeugd, met verblijf in een kamp en aansluitend onderduik. Door onze laatste jaren samen ben ik steeds dankbaarder dat ik zijn zoon ben.
Toen hij dertig jaar geleden stopte met zijn betaalde functies begon hij hout te bewerken. Hij is een echte autodidact op dit gebied, maar heeft prachtige dingen gemaakt. Hij had een voorliefde voor het maken van bloemen, tulpen vooral. Iedereen in de familie kreeg er minstens één van hem.
Toen ik zei dat ik graag een tatoeage van een tulp wilde, om iets van hem permanent bij me te dragen, vond hij dat onnodig. Maar hij begreep (en waardeerde) de symboliek. En hielp me ook een afbeelding kiezen. Afgelopen week kwam die op mijn onderarm. Het doet veel met me, als een kind zo blij maakt het me.
Ik ga hem snel ook het resultaat laten zien, en ik hoop dat het hem ook een warm gevoel geeft. Hij leeft nu ook waarneembaar in mij voort…
Reacties