Zullen we beginnen met het behandelen van de duizenden mensen die last van hebben van het Post-Covidsyndroom?
Vroeger, in onze studietijd, filosofeerden we graag over het feitelijke karakter van ziektes. Worden ze ontdekt, of uitgevonden? Een gebroken been, dat verzin je niet. Maar een whiplash of een burn-out, die zijn toch ook een klein beetje bedacht?
Er doet zich in de nasleep van de corona-epidemie iets bijzonders voor. Een onbekend deel van de mensen die een covid-infectie heeft doorgemaakt blijkt daar langdurig gezondheidsklachten aan over te houden. Hoe lang? Dat weten we nog niet, we kennen het virus amper een jaar…
Welke klachten houden er verband mee, en hoe moeten we ze duiden? Longproblemen zijn geen punt van discussie. Energieverlies ook niet echt. Maar concentratieverlies? Of, nog vager, stemmingswisselingen?
En wanneer noemen we het abnormaal in plaats van een logisch gevolg?
Wie het weet mag het zeggen.
Wat mij opvalt zijn de overeenkomsten met het chronische vermoeidheidssyndroom (CVS), dat we ook nooit goed zijn gaan begrijpen. Vaak zeer ernstige klachten, maar waardoor? Ook bij CVS is er de hypothese van een voorafgaande infectie. Daarom wordt het ook wel ME genoemd: Myalgische Encefalomyelitis. We weten er meer niet dan wel over…
Het ‘Post-Covidsyndroom’, door de beroemde Dr Fauci ook al voorzien van een afkorting (PASC), moet nu snel en goed worden onderzocht, zeggen de wetenschappers. Helemaal prima, maar zullen we beginnen met het behandelen van de duizenden mensen die er last van hebben? Die volgens een recent bericht met tienduizenden tegelijk bij de fysiotherapeut zijn beland, zonder dat iemand weet of dat de beste plek is…
Zullen we eens helpen zonder reserve? Geen discussies voeren over wat er wel of niet bij hoort? Lichamelijke en psychische klachten als onderdeel van hetzelfde geheel beschouwen? En dan waarlijk multidisciplinair te werk gaan, met artsen, fysiotherapeuten en psychologen bij elkaar in één team.
Zodat Covid de zorg ook nog iets goeds oplevert: integrale benadering, zonder hokjesdenken, van een omvangrijk zorgvraagstuk waarbij labels van ondergeschikt belang zijn.
Lees de originele column en reacties op Joop.nl.
Reacties