Te vaak gehoord, de afgelopen weken: ‘Ik vind het heel bijzonder wat je allemaal doet.’
Ook al is het een compliment, en ongetwijfeld goedbedoeld, er schuilt een groot gevaar in: dat je (in dit geval ik) stiekem gaat geloven dat je bijzonder bent. Daar word je namelijk geen leuker mens van, voor jezelf niet, en voor je omgeving niet. Je ziet het vaak bij jonge talenten, die gaan geloven dat goed kunnen voetballen of muziek maken ze ook tot een speciaal mens maakt.
Mijn persoonlijke irritatie zit vooral bij de wat oudere mensen die ‘minder ego’ preken, maar er zelf vol mee zitten. Precies zoals die loodgieter met thuis een lekkende kraan. Steeds maar benadrukken hoe gewoon je bent, maar ondertussen fantaseren dat je daardoor toch wel heel bijzonder bent.
“Natuurlijk bedreigt het mij ook, maar ram alsjeblieft met een gummiknuppel op mijn kop als ik kapsones ga vertonen.”
De internationale bestseller-auteur die 15.000 euro per dag wil hebben om naar Nederland te komen, terwijl hij nederigheid predikt, ik wind me er over op. Ik ga geen namen noemen, maar een van de grootste goeroes vraagt 100.000. Dat is toch geen ‘practice what you preach?’
Gerenommeerde verslaving experts die zich bezondigen aan seksueel grensoverschrijdend gedrag, ik walg ervan. En het gaat me nu even niet om hun daderschap, maar om die blinde vlek: hoe harder je predikt dat het ego niet belangrijk is, hoe groter de kans dat je er stiekem heel veel waarde aan toekent…
Ik begrijp ook nog niet waarom het bijna altijd mannen zijn, die verslaafd zijn aan de giftige cocktail van geld, roem en seks. Vaak herken je ze moeilijk, hun gebrekkige geweten camoufleren ze vaak goed. Mijn grootste doel voor de komende jaren?
Daar ver vandaan proberen te blijven…
Reacties