Zondagochtend, 9.30, een appje…
“Dag Bram, voor komende week hebben we nog geen precieze afspraak staan, ik wil daar toch vanaf zien. Ik ben wijzer geworden van onze afspraken, dankjewel daarvoor. Maar ik wil het toch in een andere richting zoeken. Hartelijke groet en fijne zondag! Thijs”
Mijn eerste reactie? ‘Wat flik je me nou Thijs?’ Ik voel me gedumpt, op zondagochtend. Thijs was zo’n via via verwijzing, categorie ‘wat moeten we hier precies mee?’ Serieuze neurologische klachten, waar de neuroloog zich naar zijn (en mijn) idee niet goed raad mee wist. ‘Wat wil je lichaam je laten weten?’ kozen we samen als vertrekpunt voor onze gesprekken.
En ik dacht dat we aardig op weg waren, tot dit bericht. Geen idee wat Thijs tot dit besluit heeft gebracht.
En hij heeft het recht natuurlijk, laten we dat vooral niet betwisten. Maar de manier waarop… en het tijdstip…
Het gevoel van afwijzing is van mij, dat begrijp ik heus wel. Maar hoe ga je hier dan mee om, als professional? Dat heb ik nooit geleerd in mijn lange opleiding tot arts en psychiater. Dat het de bevlogen therapeut pijn kan doen als mensen ineens niet meer op komen dagen. Dat je misschien iets moet met de teleurstellingen die je als professional ervaart. Dat je het idee hebt dat je bent tekortgeschoten, terwijl je verstandelijk echt wel weet dat het daar niet in zit. Maar wat dan wel? Wat ging er mis tussen Thijs en mij? En waarom zag ik dat bericht op zondagochtend totaal niet aankomen?
Ik heb in mijn professionele loopbaan heel veel intervisiebijeenkomsten bijgewoond, maar ik herinner me niet dat dit ooit op de agenda stond: wat doet het met jou, als bevlogen hulpverlener, wanneer een klant je afwijst? Welke kwetsbaarheid van jou als mens wordt er getriggerd? We zouden het er meer over moeten durven hebben, hoe gênant het misschien ook voelt. Bij mij tenminste wel, ik vind al snel dat ik me teveel laat kennen en dat ik kinderachtig reageer.
Ga dat maar eens delen met je collega’s…
En toch zou het goed zijn, geloof ik.
p.s. Thijs heet in werkelijkheid natuurlijk anders
Ik denk dat je iets te weinig naar zijn nonverbale reactie
Gekeken hebt en/of te weinig
Gecheckt of jullie samen op de goede weg waren.
Jouw boek oud zeer ben ik aan het lezen, tot nu toe goed.
Echt ik vind dit een bijzondere reactie. Hoe zo non verbaal? Niet duidelijk misschien waarom “Thijs” dit zo doet. En ja heel
Menselijk als hulpverlener om je dan afgewezen te voelen. Mag het alsjeblieft. Zelf ben ik in het werk de meest aparte reacties tegen gekomen en daar moet je dan maar mee doen. Soms ontdek je het met collega’s soms ook nooit. Maar als je je met hart en ziel inzet voor iemand doet het zeer. Mag ook. Niet leuk.
Gewoon… Wees blij met het geluk van anderen Bram. Je weg gaat verder met het luisteren naar binnen. Van daaruit geniet je verder. Je weg verder… Met vooral “luisteren” waar je dan goed in bent.