Het schijnt dat de Ritalin ouder is dan de ADHD. De diagnose zou vooral zijn uitgevonden om de pillen te verkopen.

Hoe dan ook: je stelt de diagnose door de mogelijke verschijnselen af te vinken, en in de praktijk krijg je daarna een recept. Wat een mogelijke verklaring zou kunnen zijn van die ADHD-verschijnselen is in de reguliere praktijk niet relevant.

Een DSM-label zegt niets over de oorzaak van klachten, het is een ticket voor behandeling op rekening van een zorgverzekeraar. Kritische geluiden over ADHD zijn er genoeg, ze betreffen vooral het grootschalige en laagdrempelige gebruik van medicatie. ADHD-pillen zijn niet zonder bijwerkingen (depressie bijvoorbeeld) of risico’s (verslaving).

Zelf voldoe ik al mijn hele leven aan bijna alle criteria van ADHD, maar omdat het nooit officieel is vastgesteld is behandeling me bespaard gebleven.

Behalve klachten heeft het me ook het één en ander opgeleverd namelijk… Heb je interesse in deze materie? Lees dan het boek van Laura Batstra: ‘ADHD: macht en misverstanden’. Lees hier meer over het boek.

Ondertussen stoei ik tegenwoordig wel met de vraag waarom ik zo’n onrustig brein heb, waarom ik moeilijk stil kan zitten en niet langdurig geconcentreerd met maar een ding tegelijk bezig kan zijn. Ik heb doorlopend allerlei ingevingen, waarvan sommige echt goed zijn, maar ik mis de concentratie en discipline om een mooi plan geduldig en gestructureerd uit te werken.

In een lezing van Mo Gawdat (interessante boeken schrijft die man!) werd ik onlangs getroffen door zijn uitspraak dat het brein genot zoekt en pijn vermijdt. Had ik wel eens eerder gehoord, maar ineens viel er een muntje: mijn hoofd beweegt doorlopend bij pijnlijke gedachten en herinneringen vandaan.

Iedere nieuwe kick, hoe kortdurend ook, helpt nare denkbeelden vermijden. Als ik stil zat, letterlijk en figuurlijk, voelde ik me vaak ellendig en ongelukkig. Eenzaam vooral. Dus schoot ik snel weer in de actie: sporten, mensen bellen, plannen maken, dingen doen. Het is een conclusie achteraf, en stilzitten kost me ook nog steeds moeite. Maar ik begin steeds beter te voelen waar die onrust mee van doen heeft.

“Zelf voldoe ik al mijn hele leven aan bijna alle criteria van ADHD, maar omdat het nooit officieel is vastgesteld is behandeling me bespaard gebleven.”

Ik heb geen idee of er ooit wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan, maar mijn stelling is dat ADHD-gedrag een manier van omgaan met oude pijnen is. Een copingstijl. Als dit klopt zal ADHD veel vaker voorkomen bij mensen met traumatische jeugdervaringen en/of affectieve verwaarlozing. Het onderzoek zal er wel niet komen (te duur en niet lucratief voor een commerciële partij), maar de gedachte dat mijn ADHD-hoofd te verklaren zou zijn vanuit een belast verleden vind ik alvast troostrijk.

Begrijp ik mezelf toch weer iets beter.

Vermijd de pijn, zoek het genot…