Het gaat steeds beter, het gevoel niet gezien te worden bij mezelf houden. Me bewust te worden wie en wat me triggert om boos/gekwetst/geraakt te reageren als ik niet krijg waar ik zo naar verlang. En waar ik vaak zo mijn stinkende best voor heb gedaan. Interessante zegswijze: stinkende best…
Dat me niet gezien voelen zegt iets over mijn relatie met degene die dat triggert. En enkel aan mijn kant kan ik daar aan werken, de ander verander ik onmogelijk. De manier waarop ik naar hem of haar kijk kan veranderen door het belang dat ik aan die ander toeken te relativeren.
Het is en blijft een helse job. Ik wilde zo graag dat iedereen die in mijn persoonlijke leven van belang is mijn boek ‘Oud zeer’ zou lezen (en er vervolgens iets aardigs over zou zeggen), maar van de meerderheid van mijn intimi hoorde ik nooit iets. Het liefst had ik gewild dat mijn ouders het hadden gelezen, op de voet gevolgd door een aantal ex-geliefden. Naar complimenten over de schrijfstijl oid verlangde ik niet, wel naar iets als ‘ik begrijp je nu beter’.
Ooit stuurde ik mijn moeder een column over een maatschappelijk onderwerp in de hoop op instemming of zelfs een compliment. Ik hoorde niets, en durfde weken later te vragen waarom niet. ‘Ach, al die meningen’ zei ze. Om nog in hetzelfde gesprek de loftrompet te steken over haar favoriete columnist. De mensen die ik in gedachten heb als ik schrijf lezen me nauwelijks, vermoed ik. De talloze dankbare reacties van wildvreemden hebben me verrast en ontroerd, maar ze compenseren niet dat ik me nog altijd niet gezien kan voelen.
Hetzelfde speelt bij de Balanskliniek, een ideëel gezondheidsplatform waar ik me al jaren voor beijver. Er zijn inmiddels zo’n 200 zorgprofessionals aangesloten, maar de meeste van de mensen waar ik me beroepsmatig mee verbonden voelde, en die ook deel uitmaken (of maakten) van mijn persoonlijke leven zijn daar niet bij. En dat raakt me nog steeds, want het is meer dan Bram die zich niet gezien voelt, het is ook een initiatief dat niet wordt gezien.
Mijn grootste uitdaging voor 2025: wees blij met wie er in het hier en nu in je leven zijn, en durf er op te vertrouwen dat die mensen je waarderen voor wat je bent. Laat het verleden rusten, en gebruik frustratie daarover niet als brandstof voor nog meer geldingsdrang. ‘Less is more’ waar het mijn ego betreft…
Het gefrustreerde ego.
Reacties