Eén van de meest ingrijpende gebeurtenissen van 2024 vond plaats in een familieopstelling, waarin ik representant was van het tijdens de zwangerschap overleden broertje van één van de deelnemers aan onze opstelling systemisch werken met top professionals (zie oswt.nl).
De man die een vraag liet opstellen (een nuchtere jongen uit het profvoetbal) had werkelijk geen idee hierover. En ik ook niet. Ik lag op de plek op de vloer waar hij naar keek, en ik moest onbedaarlijk huilen. De opsteller vroeg hem naast me te komen liggen en mijn hand vast te houden.
En op dat moment was ineens alles goed. De eenzaamheid die ik al mijn hele leven had gevoeld loste daar ter plekke op. Een alleengeboren tweeling ben ik. Een paar jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord…
Nog steeds kan ik me eenzaam voelen, maar het is minder pijnlijk nu ik begrijp waar het is begonnen.
Mijn moeder herinnerde zich niets van bloedverlies tijdens de zwangerschap toen ik haar daar een tijdje geleden naar vroeg, en ze fronste haar wenkbrauwen bij mijn verhaal. Wel vertelde ze over haar stress toen ze zwanger was van mij, en ook dat haar angsten waarschijnlijk hadden meegespeeld bij mijn veel te late geboorte (3,5 week, zover laat men het nu niet meer komen…) Dat was prettig om te horen, het past bij hoe ik mezelf altijd heb beleefd. Ik had als klein jongetje al meer zorgen over haar, dan andersom.
Onlangs was ik op bezoek, en toen begon ze spontaan te vertellen over ‘het kleine vriendje’ dat ik in mijn verhalen vroeger altijd bij me had. Hij had ook een naam, maar die is haar helaas ontschoten. Wel wist ze nog dat ik, amper twee jaar oud, stukjes brood onder de tafel gooide voor dat kleine vriendje (‘hij moet toch ook eten!’).
Het raakte me enorm wat ze vertelde en ik krijg tranen in mijn ogen terwijl ik dit opschrijf.
Altijd moest mijn knuffel ook overal mee naar toe, en toen ik een jaar of zeven was werd onze hond Dago de metgezel die ik niet kon missen. Wat voelde ik me al jong alleen en wat zocht ik doorlopend naar compensatie…
Inmiddels, we zijn dan wel heel veel later, kan ik best goed alleen zijn in mijn huisje aan de dijk in de Bommelerwaard. De noodzaak iemand in mijn leven te hebben die als substituut van dat verdwenen broertje moet dienen is ook heel veel minder.
Natuurlijk zijn er mensen die dit lezen die denken: wat een onzin. Vind ik prima. Maar: voor mij was dit een heel belangrijk puzzelstuk in het begrijpen en doorleven van mijn oud zeer…
In 2024 werd mijn persoonlijke verhaal een stuk kloppender, en dat stemt me dankbaar.
Reacties