Mijn hele leven wist ik niet beter of mijn oma Jo (geboren in 1909) had drie zussen en een broertje.
Tante Pie (1906), tante Mach (1914) en oom Egbert (het nakomertje, uit 1923). Ik heb ze goed gekend, ze woonden allemaal in Meppel. Tante Anna (de oudste, uit 1904) was al jong overleden, wist ik ook nog.
Omdat het thema van overleden broers en zussen me flink bezig houdt (op 30 november wordt er een symposium over zogenaamde Elviskinderen georganiseerd door Ard Nieuwenbroek, meer informatie vind je hier) vroeg ik mijn ouders toen ik daar van de week op bezoek was naar jong overleden kinderen in hun families.
‘Mijn moeder zei altijd: ik had een jongetje moeten zijn’ hoorde ik mijn moeder zeggen. En ze vertelde dat er een jaar voor de geboorte van mijn oma een jongetje was overleden dat maar een maand geleefd had: Johannes. En daarom heette mijn oma voluit Johanna… Mijn oma was dus ook een Elviskind.
En dat was nog niet alles: in 1912 was er een andere jongen geboren, Jannes. Verongelukt in 1936, en er werd in mijn bijzijn nooit over hem gesproken (toen mijn oma overleed was ik al een jaar of dertig). Er was trouwens nog een Johannes, uit 1916: ‘vroeg vertrokken naar Australië en nooit meer veel van gehoord…’ Het duizelt me, er is zoveel dat ik niet wist.
Mijn overgrootmoeder Grietje Witvoet, mijn moeder is naar haar vernoemd, kreeg dus acht kinderen, in plaats van vijf, zoals ik altijd dacht. Mijn moeder haalt fotoalbums tevoorschijn, die ik nooit heb gezien. Er zit zelfs een stamboom in, waar ik een foto van maak. De foto van mijn overgrootmoeder met haar vier dochters ken ik, er is geen zoon op te zien. Mama vindt het leuk dat het me interesseert, die familiegeschiedenis. We hebben een heel fijn gesprek, er passeert van alles. Tanta Anna overleed in 1933, dertien dagen na de geboorte van haar jongste, derde dochter. Er was ook een zoon, Dirk. Er staat slechts een kruisje achter zijn naam, geen geboorte- of overlijdensdatum…
Het verwart me een beetje, al deze onbekende informatie. En het ontroert me ook. Het was heel fijn om er aandacht aan gegeven te hebben, op een willekeurige herfstmiddag in 2023. Dat merkte ik ook aan mijn moeder, dus ook voor ons samen was het goed.
Mijn vader hoorde het allemaal tevreden aan, bij mijn volgende bezoek komt zijn familie aan de beurt.
Ik kan het iedereen aanraden. Heb je ouders op leeftijd? Begin gewoon voorzichtig eens over lang geleden. Het heeft iets helends, althans voor mij…
En ik geloof oprecht dat het goed is om je te verdiepen in je familiegeschiedenis, omdat we inmiddels weten dat een deel daarvan onverminderd in ons voortleeft. Mijn oma Jo ziet er anders voor me uit, bijna dertig jaar na haar overlijden.
Reacties