In mijn email-box trof ik een bericht dat me pijnlijk raakte. Het was al weken oud en ik had het domweg niet gezien.
De mevrouw die het stuurde kende ik niet, maar haar bericht was heel persoonlijk. Ze vertelde dat het haar had gekwetst dat ik nooit had gereageerd op haar persoonlijke reactie op mijn boek ‘Oud zeer’ Een reactie die ze nog veel langer geleden al gestuurd had.
Ik begreep precies wat ze bedoelde, ik ken zelf dat gevoel maar al te goed.
Toen ik ooit vreselijk onder vuur lag in de publieke opinie had ik een persoonlijke wanhoopskreet verstuurd aan alle psychiaters die ik kende en waar ik respect voor had. Nul reacties. En nu had ik die mevrouw een vergelijkbaar gevoel bezorgd met mijn onzorgvuldigheid. Althans: dat beeldde ik me in.
Ik schreef een uitvoerige excuusmail, dat het niet persoonlijk was bedoeld, dit gebrek aan aandacht. Dat ik het veel te druk heb, al maanden, en dat ook anderen last ondervinden van mijn overvolle agenda. Er is zelfs al een vriend afgehaakt, een pijnpunt in mijn leven dat ik al eerder deelde.
Dus krabde ik mezelf nog maar eens achter mijn oren over het vinden van ruimte in de agenda, om dit soort pijnlijke situaties in de nabije toekomst toch zoveel mogelijk te voorkomen. Ook over toezeggingen, die ik veel te gemakkelijk doe. Te gemakkelijk? Als je ze niet nakomt is dat de conclusie, ben ik bang. Geen onwil, maar onvermogen. Maakt dat uit? Niet voor de man of vrouw die wacht op een reactie die uitblijft… Ik schiet tekort als ik beloof iemands boek te gaan lezen en er vervolgens toch weer geen tijd voor weet te vinden.
Ondertussen hoopte ik op een bericht van de mevrouw hierboven dat ze het had begrepen en dat ze mijn excuses aanvaardde. Maar het bleef helaas stil. Was ze te veel gekwetst? Ik voel spijt over wat is gebeurd, ook al was het nooit mijn bedoeling.
Maar ja, mensen met goede bedoelingen kunnen andere mensen soms toch pijn bezorgen, ik zal ook wel tekort blijven schieten…
Reacties