Toeval bestaat niet. Sinds mijn vader een aantal weken geleden overleed doet zich van alles voor in mijn contacten met voor mij belangrijke mannen. En met uiteenlopende boodschappen en emoties.
Een paar jaar geleden worstelde ik enorm met mijn moeder en mijn geschiedenis van seksueel misbruik (niet door mijn moeder, voor alle duidelijkheid…).
En het toonde zich in bijna al mijn contacten met vrouwen, zowel in werk als privé. Seksueel grensoverschrijdend gedrag bleek een thema bij ongeveer iedere vrouw waarmee ik in contact kwam. Omdat het mijn thema was, weet ik nu. En sinds het op dat gebied rustiger is in mijn leven heb ik veel minder van dit soort ontmoetingen…
En nu: mijn vader valt weg en het lijkt er sterk op dat meer voor mij belangrijke mensen dat ook gaan doen. Op uiteenlopende manieren: door dodelijke ziekte, het beëindigen van een zakelijke samenwerking of de teloorgang van een vriendschap. Mannen die ik professioneel probeerde te helpen met hun ‘oud zeer’ laten ineens niets meer van zich horen, en reageren ook niet op mijn berichtjes of belletjes. Alsof ik alleen voor hen belangrijk was en andersom niet…
En laat ik duidelijk zijn: ze hebben allemaal het recht om mij achter zich te laten, het gaat niet over contractbreuk.
Maar waarom nu? Wat heb ik hier te leren? Een paar maanden geleden was ik even heel blij en tevreden over hoe ver ik al ben gekomen. Vandaag voel ik weer dat er nog veel te doen is, dat ik nieuw huiswerk heb.
Ga nooit geloven dat je er al bent😬
p.s. het theaterproject met zoon Fimme loopt ook nog op z’n eind, vier keer te gaan nog maar… Bekijk de speellijst hier.
Reacties