Als ik me ooit als klant bij de GGZ zou hebben gemeld (en achteraf is dat niet zo’n vreemde gedachte) zou ik flink wat diagnosen hebben gekregen: AD(H)D, dysthymie, PTSS en zeker ook narcistische persoonlijkheidskenmerken.

En voor het gemak laat ik klein grut als enkelvoudige fobieën achterwege.

Ik zou als fors gestoord zijn beoordeeld, en zo voelde ik me ook. De labels zouden hebben bevestigd hoe ik over mezelf dacht: niet normaal.

Wat ben ik achteraf blij dat ik mezelf dit heb bespaard. Niet dat ik geen professionele hulp nodig had, maar voor wat me echt heeft geholpen was geen stoornis-concept vereist.

Mijn uitdaging, en als je wilt ook jouw uitdaging, was mezelf leren omarmen. Het bijzondere pakketje (dat ben ik heus wel) aanvaarden zoals het is. Me niet laten afleiden door het harde oordeel dat er vaak over me werd uitgesproken. Blijven geloven in jezelf, en niet in de deskundige die zich boven je plaatst. Het oordeel zegt altijd meer over de ander, de uitdaging is om je er niet door uit balans te laten brengen.

Mensen lopen hun eigen pad door het leven, en ook al weten ze niet waar het ze brengt, vertrouwen dat het hun pad is en niet dat van iemand anders is het belangrijkste dat ze kunnen gebruiken. Zelf-vertrouwen!

Geloof in de paradijsvogel die ook jij bent! Pas toen me dat lukte kwam er echt rust, vrede met mezelf. En zo werd ik gelukkiger dan ooit. Het duurde even, maar ik ben zo trots op mezelf. En hopelijk helpt dit iemand die dit leest, ik wil het graag delen.

Mijn pad was niet gemakkelijk, maar het vergezicht waar ik nu van geniet is de nooit verwachte bekroning. Ik ben thuisgekomen in het land der paradijsvogels, en het is er zó lekker❤️