Bij de evaluatie van onze retraite voor dokters, psychologen en andere zorgprofessionals werd gevraagd om een gevoel te delen over onze week samen.
Ik kwam niet verder dan ‘ontroerd’, en dat voelde ik in mijn hele lijf. Wat een mooie mensen, wat een openheid, wat een mooie processen.
En wat veel achterstallig onderhoud…
Ze werken met hart en ziel, deze vakmensen, maar wat offeren ze daar veel van zichzelf aan op. Het zijn prachtige mensen. Die dat dus vaak vergeten tijdens al dat harde werken.
Toen ik de reguliere zorg verliet had dat voor mij veel te maken met de gevoelsarme beroepsuitoefening. Terwijl ik wist dat er geen gevoelsarme mensen werken in de ggz, dat het juist allemaal gevoelige zielen zijn…
Eenentwintig meisjes en jongens lieten zich een week zien aan zichzelf en elkaar, moedig en vol vertrouwen. En dat was ontroerend, ook voor de vrienden waarmee ik de processen mocht begeleiden, Marieke Gielen en Robert Bridgeman In november komt er weer zo’n week op TerraNova…
Ik rond vandaag een traject van drie jaar af, het derde boek daarover is bijna klaar.
Het meest werd ik de afgelopen dagen geraakt door een deelnemende psychiater, die lichtelijk verbaasd deelde dat er zoveel gevoel voorbij was gekomen, en dat het er gewoon kan en mag zijn. Dat voelde als een geschenk, een bevestiging van mijn kleine ventje.
We gaan verder met de Balanskliniek, want meer dan ooit voel ik dat daar mijn werk te doen is, een beweging voor en door professionals. Ze ondersteunen in hun zelfzorg, waardoor de hele zorg terug kan naar de basis: vanuit een open, warm hart, ver weg van een gesloten hoofd.
‘Gevoelige zielen’ wordt geperfectioneerd, en zal er in oktober zijn.
Maar dit weekeinde geniet ik eerst nog na van een indrukwekkende, ontroerende week…
Reacties